Op de heenreis naar Keulen waren mijn gevoelens gemengd. Vandaag, op de dag van onze terugvlucht naar Faro, zijn ze glashelder. Ik kijk ernaar uit om thuis te komen. Hector is nu ons thuis geworden. Ik had gedacht dat ik nog een keer door de hele flat zou lopen om afscheid te nemen. Maar vreemd genoeg gebeurde dat niet.
We stonden vanochtend vroeg op, pakten de laatste dingen in en dronken toen koffie uit onze Rocket. Deze espressomachine is voor mij al heel lang een toevluchtsoord - vandaag was de koffie lekker, gewoon lekker. - Morgen weer echte koffie uit onze Bialetti. 😉
De afgelopen drie dagen waren meer dan stressvol. - Maar ik merkte dat ik snel weer in mijn ritme kwam. Tenminste, totdat Torgit me erop wees dat ik meteen was teruggevallen in mijn oude rijstijl. - Op het moment dat ik me realiseerde dat ze gelijk had, ging ik meteen langzamer rijden, eerst onbewust en daarna bewust. - Tegelijkertijd merkte ik hoe ik meteen ontspande. - Iedereen die mij kent, weet dat ik snel van streek raak. Een typisch cholerisch persoon. - Het is fijn om te voelen en te leren dat veel dingen rustiger kunnen. - Het maakt me blij om me in balans te voelen.
Als we in Keulen op de ICE stappen, word ik nog steeds een beetje nerveus. Hoe kan het ook anders, Deutsche Bahn is weer te laat. Een technische storing, dus niets nieuws. Maar wat wel nieuw is, is dat mijn opwinding maar een paar seconden duurt. Dan is het weg, alsof ik ben weggeblazen.
We hebben nog wat tijd op het vliegveld, nu kunnen we onze aantekeningen van de afgelopen dagen bundelen in de blog. We hebben een paar dagen om bij te praten. Nee, dat hoeft niet, we kunnen een paar dagen werk inhalen. Het is een genoegen.
Ik moet nog steeds even aan luchthavens denken. Vroeger stonden luchthavens voor mij voor vrijheid, avontuur en verlangen. - Vroeger waren er echte vliegtuigen. Tegenwoordig wordt alles getest in windtunnels. De meeste mensen haasten zich door de luchthaven. Voor mij gaat het vliegveld ook over afscheid nemen en welkom heten. Ik vind het altijd spannend om naar geliefden te kijken die een scheiding nog steeds als zodanig ervaren, en ik vind de foto's van stellen die elkaar weer zien en vinden nog spannender.
Nu is het tijd om in te checken, Reinhard Mey spookt door mijn hoofd:
"...En het brult in mijn oren
En het natte asfalt schudt
De regen stuift als een sluier
Tot het opstijgt en het zweeft
Naar de zon
Boven de wolken
Vrijheid moet grenzeloos zijn
Alle angsten, alle zorgen
Men zegt
Bleef verborgen onder
En dan
Waardigheid die ons groot en belangrijk lijkt
Plotseling nietig en klein"
In het vliegtuig raak ik aan de praat met de persoon die naast me zit. Elisabeth, 59 jaar oud, komt uit de Elzas. We praten al snel over onderwerpen als lekker eten en drinken. Dan blijkt dat Elisabeth ook op reis is. Blijkbaar zat ze dinsdag in hetzelfde vliegtuig als wij en was ze op vliegbezoek. Alleen in de Elzas.
Elisabeth heeft vijf kinderen opgevoed, veel gewerkt in haar leven, ze is verloskundige en op een gegeven moment voelde ze gewoon een innerlijke vermoeidheid. Pas gescheiden, had ze er gewoon geen zin meer in. Ze kocht een oude camper. Ze reisde eerst naar Corsica en nu voor het tweede jaar naar Portugal. Hoewel haar kinderen verspreid zijn over Frankrijk en haar moeder nog steeds in de Elzas woont, voelt ze zich nu thuis in Portugal. Of beter gezegd, thuis is waar je je busje parkeert.
Elisabeth beschrijft hoe haar leven is veranderd. Leven zonder controle van buitenaf vat het zeker samen. Alleen eten als je honger hebt, slapen als je moe bent en een boek lezen als je daar zin in hebt.
"Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn." - Ik kom deze zin steeds weer tegen. Het lijkt hier te passen. Maar wat ik vreemd vind, is dat ik het gevoel heb dat ik steeds meer veganisten ontmoet, of in ieder geval meer vegetariërs. Elisabeth eet ook geen worst of kaas. - Maar ik maak het goed. Hoewel ik op de een of andere manier ook vegetariër ben, een tweedehands vegetariër. Omdat vee puur vegetarisch eet, eet ik vee.
Zeker een spannend gesprek. Ik ben vooral blij als ik een paar tips voor pitches bovenop krijg. We spreken af om binnenkort koffie te gaan drinken. Het blijft spannend.
Toen we in Faro aankwamen, ontspande ik me letterlijk. - Ik had me al aangepast aan de kofferstandaarden van Ryanair. Maar met een lengte van net geen twee meter, vind ik het heel, heel moeilijk om in de standaard stoel geperst te worden. - Als we van boord gaan, voel ik de vrijheid terugkeren. - Dit zou ook kunnen komen door de kleine en goed georganiseerde luchthaven van Faro. Het is maar een paar stappen lopen van de gateway naar de bagageband.
Naast ons wachten enkele golfers op hun bagage. Zoals in elke groep is er ook hier een alfamannetje. Onvermijdelijk merk je aan het gesprek dat dit een verkoper is. In mijn vorige leven zou ik zeker meteen een gesprek zijn begonnen. Mijn huis, mijn auto... - Het is fijn om even uit deze onnodige machtsstrijd te zijn.
Als we de luchthaventerminal verlaten, staat Rafael, de campingmanager, al voor de deur te wachten - zijn camping is misschien wat eenvoudiger, maar zijn service is geweldig, gewoon geweldig. We worden naar de supermarkt gereden om boodschappen te doen.
Als we bij Hector aankomen, is de zon onder. Opeens is alles donker. Toch worden we hartelijk ontvangen door onze buren. - We doen snel het pop-up dak omhoog en maken ons bed op. In een mum van tijd liggen we in het stapelbed. We vallen in slaap met het tevreden gevoel dat we thuis zijn.
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties