Wie ons vorig jaar volgde op Instagram kent de naam Casa Pieve vast al. En nu ons huisje een beetje een ontmoetingsplaats is geworden voor één of twee reizigers, willen we jullie er hier ook over vertellen.

Zoals we allemaal weten, zijn tiny houses helemaal in. En na drie jaar fulltime reizen met onze VW-bus hadden we twee wensen:

1. We wilden weer een thuishaven hebben. Een plek waar we ons van tijd tot tijd konden terugtrekken.
2. Het moest een klein huisje worden. Iets dat ons niet onnodig zwaar maakt, maar ons wel in staat stelt om te blijven reizen.

We vonden dit bij Casa Pieve. Het is onze nieuwe uitvalsbasis. Een piepklein huisje in een grote olijfgaard. In de vallei van de olijven. Op Sicilië. Pittoresk genesteld tussen groene heuvels.

We liggen aan de noordkust van Sicilië. De Vallei der Olijven ligt tussen het rustige Misilmeri en het historische Bagheria. Prachtig, rustig en groen, puur natuur. De weinige huizen in dit gebied zijn oude boerderijen en vakantiehuizen die alleen in het weekend en vooral in de zomer af en toe gebruikt worden. Of helemaal niet meer gebruikt worden.

Vanaf onze Casa Pieve rijden we in ongeveer 15 minuten naar de volgende stad, Bagheria of Misilmeri. En een goed half uur naar Palermo. De zee is minder dan een half uur rijden. Ons huisje ligt dus gewoon in the middle of nowhere. En dat was precies wat we zochten.

Hoewel we zo ver weg zijn van alle actie, zijn we toch gemakkelijk te bereiken. Reizen van en naar ons is gemakkelijk en goedkoop. Rechtstreekse vluchten vanuit Duitsland zijn vaak beschikbaar voor weinig geld. Ryanair vliegt het hele jaar door, op maandag en vrijdag, en Eurowings vliegt ook in de zomer.

Wij geven echter de voorkeur aan de veerboot. We willen immers ons Tiny House nr. 2, de PlanBwagen, bij ons hebben. De veerboot vaart van Genua, Livorno, Civitavecchia bij Rome of Cagliari op Sardinië naar Palermo. Er is ook een verbinding naar Tunesië. Je kunt ook van Civitavecchia naar Termini Imerese. Je kunt ook helemaal naar beneden reizen en in Messina oversteken. Zo blijf je flexibel.

Deze verbinding van en naar Duitsland en de rest van de wereld was en is belangrijk voor ons. We willen onze vrienden, kennissen en spannende bezoeken immers niet missen. We zijn ook van plan om te blijven reizen.

Maar na 3 jaar fulltime vanlife werd een zekere vermoeidheid merkbaar. Te veel indrukken in te korte tijd. We hadden nauwelijks tijd om iets te verwerken. Alleen iemand die dit heeft meegemaakt kan dat begrijpen.

We reisden altijd langzamer, bleven soms 3 dagen op één plek. We huurden ook accommodatie als het slecht weer was. Bijvoorbeeld in Cefalù eind 2020 en op Kreta in december 2021. We houden er gewoon van om kerst gezellig voor het haardvuur door te brengen.

Waarom Sicilië in het bijzonder?

In 2015 waren we voor het eerst op dit eiland. Ik kan me niet meer precies herinneren waarom we hier op het eiland een rondreis deden. Ook niet wie van ons tweeën op het idee kwam. In ieder geval deden we eigenlijk dit typische toeristendingetje. In 10 dagen Sicilië omzeilen.

Het werd toen waarschijnlijk een rondreis met eigen auto genoemd. De route en alle accommodatie werden voorgesteld en geboekt door een reisbureau. Genieten van wijn en de dolce vita. We hadden ons voorgesteld dat het heel romantisch zou zijn. En dat was het ook. Maar het was ook stressvoller dan verwacht. Want Sicilië is veel groter dan je denkt. En je brengt meer tijd in de auto door dan je eigenlijk zou willen.

Dus onze tip: Sicilië is het waard om vaker naartoe te reizen. Een reis in een paar kleine etappes is beter. Je kunt weken alleen in Palermo doorbrengen en nog steeds niet alles hebben gezien.

Toch was het toen al duidelijk dat dit eiland niet alleen iets bijzonders was, maar dat we ook een speciale band voelden. Misschien omdat Marc me voor het eerst vertelde dat hij niet alleen verwekt was onder de Italiaanse zon, maar ook zijn familiebanden met Sicilië had.

Zijn tante Rosemarie trouwde jaren geleden met een Siciliaan, oom Mario. Twee neven en vier nichten, een echte famiglia. Ik denk dat pas later bekend werd dat hij nog familie op Sicilië had.

In het najaar van 2020 zijn we voor het eerst met het busje naar Sicilië geweest. Het plan was eigenlijk om eerst een aantal weken op Sardinië door te brengen. Maar toen het nieuws zich verspreidde dat Sardinië een rode zone zou worden vanwege corona, zijn we spontaan overgestoken naar Sicilië.

Anders vreesden we dat we vast zouden komen te zitten of het eiland alleen richting het noorden zouden kunnen verlaten. Hoe ironisch. Want toen werd Sardinië helemaal geen rode zone. Maar Sicilië wel. En dus zaten we hier vast. En dat was ons geluk.

Maar dat beseften we pas later. Want we hadden dit prachtige eiland bijna voor onszelf. Helemaal ons ding. 5 maanden lang, van oktober 2020 tot maart 2021.

Ik denk dat ik (Torgit) toen verliefd werd op Sicilië. Ik was gewoonweg verbaasd over de complexiteit ervan. Het verrast me keer op keer. En dan die adembenemende natuur, die altijd anders is.

En natuurlijk de hartelijkheid van de mensen. Het is gewoonweg onbegrijpelijk dat de Sicilianen, die duizenden jaren lang keer op keer zijn veroverd en onderdrukt, nog steeds zo open staan voor buitenlanders. Tot slot natuurlijk de uitgestrektheid, de eenzaamheid. Ik hou echt, echt, echt van dat laatste.

Vrienden van ons hebben een vakantiehuis in Spanje. Zouden we daar niet liever iets kopen? Het antwoord is snel gegeven. Te druk en vooral te toeristisch. Andere vrienden hebben zich op Mallorca gevestigd. Het buurhuis werd ook aangeboden. We merken al snel dat de Baleraren niet alleen te klein en te duur voor ons zijn, maar ook te Duits.

Oké, misschien Griekenland? Dus op naar Griekenland. In de winter van 21/22 waren we bijna ingesneeuwd op Kreta. Het weer was wekenlang slecht. Het regende constant. De veerboten zijn twee keer zo duur als in Italië. Helaas is eilandhoppen niet leuk vanwege de veerbootkosten. En het eten was niet mijn ding. Te veel vlees en ik zal maar zeggen gezoete melk.

Het werd steeds duidelijker dat we weer een basis nodig hadden. Na drie jaar op tournee te zijn geweest, hadden we weer een thuis nodig. En inmiddels hadden we ook door waar dat thuis moest zijn. We wilden een klein huis, een tiny house op Sicilië.

Als je op zoek bent naar een huis op Sicilië, kom je op internet vaak de naam Grüssner, Thomas Grüssner en Casa in Sicilia tegen.

Mr Grüssner is nu Thomas voor ons. Samen met zijn vrouw Maria en zijn kinderen heeft hij een meertalig netwerk opgebouwd. De dertig jaar eilandkennis van het Siciliaans-Duitse echtpaar heeft ons niet alleen geholpen, het helpt ons nog steeds.

We realiseerden ons al snel dat er nog steeds een paar huizen te koop zijn op Sicilië. En dat de prijzen van onroerend goed nog steeds beheersbaar zijn in vergelijking met Frankrijk, Spanje of Portugal.

Dus namen we contact op met de heer Grüssner, die ons ook een of twee huizen aanbood. Zoals je zou verwachten, is er ook op Sicilië geen standaardwoning. Jammer eigenlijk.

Dus het betaalbare, lichtovergoten, afgelegen, op zijn best gerenoveerde, zelfvoorzienende, geïsoleerde, tegen weer en wind beschermde huis op een afgelegen locatie direct aan zee werd van de lijst geschrapt.

Op een vrijdagavond staan we op het strand in het zuiden van Sicilië als Marc opeens zegt: "Dit is ons huis! Aha. Casa in Sicilia heeft een nieuwe video op YouTube gezet. Casa Pieve - Wat moet dat voorstellen? - Marc belt meteen Thomas. Ja, de exposé voor dit huis is nog niet klaar. Maandag. Kunnen we de coördinaten al krijgen?

"Dan zullen we zien of de locatie het overwegen waard is." Zaterdagochtend vroeg rijden we naar de noordkust. Er staat een klein huisje midden in een olijfgaard. Dit is dus Casa Pieve. - Er is mijlenver geen zee te zien. Maar we willen in ieder geval weten hoe ver weg het echt is.

Dus gaan we op weg naar Porticello, een klein vissersdorpje in de buurt. Marc klikt op Googlemaps het eerste restaurant aan de haven aan en navigeert ons erheen.

Als we aankomen, kijken we even rond. De deur van het restaurant gaat open en er komt een stel naar buiten. Marc en ik kijken elkaar aan. Dat is het stel van de video die het huis aan het verkopen zijn.

We spreken met hen en dat klopt, zij zijn het. Toeval? Of is het toeval? We drinken samen koffie en leren elkaar kennen. De volgende ochtend kunnen we het huis bezichtigen. Marc kijkt rond, ik maak eerst een praatje met de verkopers.

Plotseling zegt Marc: "Als je iets wilt zeggen, moet je snel om je heen kijken. - Dat is mijn man. Soms ziet hij een kans en probeert hij die te grijpen. Terwijl ik de kleine dingen zie en hij me daarom benijdt, ziet hij de grote dingen. Voor mij gaat het meestal te snel, omdat ik besef dat Marc bereid is risico's te nemen voor zijn wensen. Het is goed dat ik altijd vetorecht heb. Maar soms, zoals nu, laat ik me besmetten. Dus geen veto.

Wat kan ik nog meer zeggen? We waren het snel eens over de prijs en de koop werd bezegeld met een handdruk. In maart staan we al bij de notaris en worden we eigenaar van dit prachtige tiny house.

Maar wat zag Marc in dit kleine huis, de Casa Pieve? Wat maakt het zo speciaal voor ons?

In de Middeleeuwen was een pieve in Italië een pastorie op het platteland, met een doopvont en een begraafplaats. Een minikerk, zogezegd. En wat hebben de meeste kerken gemeen? Je kunt ze al van ver zien liggen in het landschap.

Het is hetzelfde met ons kleine huis.

Casa Pieve ligt tussen de olijfgaarden. Het eerste wat je opvalt zijn de honinggele tufstenen muren die door het landgoed lopen. Dan het weelderige groen dat het landschap kenmerkt van de herfst tot het begin van de zomer en dan overgaat in de gele tinten van Toscane. Te midden van het groen vind je een grote verscheidenheid aan planten, olijfbomen, palmbomen, cactussen en honderden soorten kleurrijke bloemen.

Het perceel strekt zich uit in oost-westrichting en loopt af in zuidwestelijke richting. Je kunt in de verte kijken. Oostwaarts naar de ruige rotswanden van de Madonie. Wat Marc meteen herkende was de loop van de zon.

s Ochtends komt de zon op voor het huis en geeft ons vanuit de slaapkamer uitzicht op een zonovergoten olijfvallei. De eerste koffie wordt voor het huis gedronken. Overdag beschermt een overdekt terras ons tegen de zomerse hitte. s Avonds genieten we van de zonsondergang met uitzicht op de vallei. Het leven speelt zich buiten af. We hebben ook een plek gevonden voor onze hangmatten.
Wat wil je nog meer?

Ons Casa Pieve is in 2006 gebouwd door de Franciscaan Giacomo. Hij bouwde het als rusthuis voor zijn ouders. Hij versierde de gevel met afbeeldingen van heiligen en er staat een kruis onder de oudste olijfboom voor het huis. Een huis met Gods zegen.

Toen zijn ouders te oud werden om nog op het platteland te wonen, verkochten ze het in 2017. Aan een Duits koppel, Katrin en Jens, onze verkopers. We voelen de speciale energie van deze pieve elke dag. Er heerst hier een heel speciale vrede die ons heel gelukkig maakt.

En natuurlijk voel je op een gegeven moment dat het een geestelijke was en geen vakman die dit huis heeft gebouwd. Heb je spijt? Nee, Marc heeft geen spijt en ik ben gewoon blij.

 

Ondertussen zijn er ook al nakomelingen verschenen: We waren nog maar een paar dagen in ons huis toen Marc een klein hondje vond onder een grote cactusstruik. Heel bang en helemaal bedekt. Zijn honger was groter dan zijn angst. En al snel zat het kleintje voor ons huis. Of moet ik zeggen haar huis? Want het werd al snel duidelijk dat onze nieuwe metgezel ons voor was geweest en van plan was om te blijven.

Marc's zus heeft een bord met de tekst "Pas op voor de hond. Hij zal je hart stelen" - zegt genoeg, nietwaar?

Het duurde maar een paar dagen voordat we haar mochten aanraken en de vele, vele teken mochten verwijderen. Ik heb nog nooit zoveel teken op één hond gezien. Ze was een echte straathond en kende geen regels. Een klein duiveltje, maar je kunt nooit lang boos op haar zijn. Zo kwam ze aan de naam Luzifer, of kortweg Luzi. Want in het huishouden van Häusgen is het gebruikelijk dat alle dierenmeisjes jongensnamen krijgen.

We hadden vrij snel door dat ze bleef. Wie kan die Siciliaanse googly eyes weerstaan? Dus op naar de dierenarts voor een check-up en vaccinaties. Alles was in orde. En ze heeft nu ook een paspoort, dus ze is officieel van ons. Dus geen gedoe aan de grens.

Net zo snel realiseerden we ons dat onze Casa Pieve ook erg populair is bij muizen. Bijna elke ochtend zat er wel weer een muis in de levende val, die we dan een paar honderd meter verderop in het veld uitzetten. Maar we hadden het gevoel dat we omringd waren door Noorse ratten. Het voelde alsof ze allemaal terug naar ons liepen. Als in een herberg.

De dierenarts en al onze Siciliaanse contacten waren het erover eens: we hebben een kat nodig. Een kat? Nou, ik weet het niet.

Maar wat kan ik zeggen, de kat, oftewel Paule, kwam eerder dan verwacht. En wat ik me nooit realiseerde, ik ben toch een kattenliefhebber. Vreemd, maar zo is het nu eenmaal.

We waren bijna 4 maanden heel gelukkig met Luzi en Paule. Maar onze gelukskat, het was een driekleur, had weinig geluk. Op een ochtend was Paul gewoon weg. Alsof hij van de aardbodem verdwenen was. Ik hoop dat een automobilist hem heeft meegenomen voor zijn dochtertje.

Maar ik vermoed dat ze de dagelijkse strijd hier tegen de hongerige straathonden gewoon heeft verloren. Het is moeilijk te geloven hoe zo'n klein kitten in zo'n korte tijd aan je kan wennen. We waren erg verdrietig en hebben een traantje of twee weggepinkt.

Vandaag hebben we Batman bij ons, een prachtige kleine zwarte kat. Maar hij is eigenlijk een poesje, zo timide als hij is. Hij doet zijn werk, muizen vangen. Helaas vangt hij ook de prachtige kleurrijke hagedissen. Het enige wat we nog moeten oefenen is muizen eten. Het is tenslotte de bedoeling dat hij hier zelfvoorzienend gaat leven als we weer op tournee zijn.

We zijn nu een jaar in Casa Pieve. De eerste olijvenoogst was succesvol, de eerste boom is geplant en er is er nog een verplant. Er is nu ook een kleine moestuin. Onze eigen olijven en olijfolie hebben is iets heel speciaals. De bomen zijn net gesnoeid. De volgende stap is het maaien van het gras met de bosmaaier. Ik heb het maar over 11.000 vierkante meter en nog steeds geen ruimte voor een maaier.

Samengevat: ook wij hebben hier ons geluk gevonden en vinden er nog steeds meer. Het was een spannend jaar. We hebben veel dingen verkeerd gedaan en nog meer geleerd. Maar daar vertellen we je een andere keer meer over.

Wat doen we anders de hele dag? We zijn een ander project begonnen in Palermo. En er was ook een naburig landgoed, ook een olijfgaard. Marc heeft een idee. Dus het blijft spannend.

PS: We zouden het bijna vergeten. Er was nog iets dat we misten en waar we nu van genieten. Na bijna drie jaar rondlopen in gedempte kleuren en camouflage, waren en zijn we blij om weer een wit T-shirt in onze garderobe te hebben. Soms zijn het de kleine dingen die je gelukkig maken. Maar een leven als "olijfboer" is ook niet het ergste.