Dag nr. 117 - Voor altijd jong ... - Parque Nacional de Doñana - GLÜCKsMUSKEL.DE - Reisblog 315Grad

"...voor altijd jong voor het leven

Je moet je de goede tijden herinneren

Omdat niets voor altijd is"

De nieuwe dag brengt ook zonneschijn en een helderblauwe lucht. - Maar het is lang niet zo warm als de dag ervoor. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het vanavond een beetje schaduwrijk was. En toch zijn we in Sevilla, of in ieder geval aan de rand ervan. Beweerde Torgit niet dat dit niet alleen de mooiste stad van Spanje was, maar ook de warmste? - Dat zijn te veel superlatieven voor mij. - Maar het is interessant om op te merken dat hier, althans naar verluidt, ook de langste siësta is. In ieder geval houden de winkels vier tot vijf uur lunchpauze. Zelfs in de winter, trouwens. Daar zou ik aan kunnen wennen.

Maar we besluiten om verder te gaan. Dus is het tijd om weer in te pakken. - De eigenaar van een Spaanse VW California Ocean neemt afscheid van ons en geeft ons onderweg een paar tips. - De jongens van de roeiclub hebben ook veel moeite gedaan.

Maar eerst moeten we boodschappen doen. We bemachtigen een enorme ananas. Ik ben benieuwd hoe die smaakt. En op naar de trein, A-4 komt me bekend voor. Maar we willen niet naar Aken 😉 Bij Dos Hermanas stappen we over op de landweg. (Noot van Torgit: De ananas weegt 2,6 kg. Helaas vergeet ik steeds dat alle groenten en fruit hier per gewicht betaald worden en niet per stuk zoals hier. Anders had ik een kleinere gekozen)

Cadiz is de ruwe richting die we hebben gepland. Maar voordat we naar de volgende stad rijden, zoeken we eerst een landelijke idylle op. - Thiemo, een vriend uit Keulen, heeft net gebeld. - Naast de vraag waar we zijn, is het een klassieker. - "Waar vieren jullie oud en nieuw?" - Het is een bekende vraag. - Voor Kerstmis werd ons ook constant gevraagd waar en hoe we het vierden. - Gek genoeg wisten we dat pas op dezelfde dag. - We realiseren ons steeds meer dat zulke data minder belangrijk voor ons zijn geworden. Hoe moeten we oudejaarsavond plannen als we 's ochtends meestal niet eens weten waar we 's avonds zullen zijn? - Net als vandaag. (Opmerking van Torgit: 's Ochtends? We weten vaak niet waar we 's middags gaan slapen 😉 )

We hebben de afgelopen dagen doorgebracht op de Guadalquivir, de op vier na langste rivier van Spanje. De rivier stroomt langs Sevilla en mondt uit in de Golf van Cadiz bij Sanlúcar de Barrameda. We hoeven dus alleen maar parallel aan de rivier te blijven. Zoals gepland wordt de weg steeds landelijker. - Links en rechts van de weg komen schijnbaar eindeloze velden, akkers, irrigatiekanalen en een enkele windturbine voorbij. - Plotseling zien we boven één van de velden een groot aantal vogels in steeds grotere banen omhoog vliegen in cirkels. Het geheel ziet eruit als een soort draaikolk. Een spannend gezicht, maar helaas hebben we geen idee waarom dit gebeurt. Zijn het kraanvogels of ooievaars? We kunnen het niet echt zien. Maken de vogels gebruik van de thermiek? We denken van wel, maar weten het niet zeker.

Veel platteland hier is zeker de beste manier om het te beschrijven. We verlaten de weg en vinden een gezellig plekje aan een kanaal. Tijd voor ontbijt, het is pas 14.00 uur. - Een boer rijdt een keer voorbij, zichtbaar geïrriteerd door de nieuwe bezoeker. - Dan rijden we verder, weelderig groen afgewisseld met droge weilanden. Ik vind het bijzonder spannend dat je het ene moment het gevoel hebt in een vlak gebied te zijn, om minuten later door een heuvelachtig landschap te rijden. - Af en toe komen we ook een autowrak tegen. - Dan is er weer een veld vol fotovoltaïsche panelen. - We kunnen ze niet bijhouden met onze zonnetas.

We zetten de juiste afspeellijst op, klassiekers worden afgewisseld met pop. Plotseling komt "I can't take my eyes off you" op - was er geen andere versie? - We horen hetzelfde nummer van Frankie Valli, Gloria Gaynor en Lauryn Hill. - Langzaam kunnen we meezingen. - Blijkbaar is er ook een versie van de Pet Shop Boys. Die had ik graag willen horen. Maar helaas kunnen we het niet vinden.

Kort daarna volgt "Forever young" van Alphaville. - Ik moet meteen denken aan de Duitse versie van Bushido met Karel Gott. Hadden we het net niet over Karel Gott? - Dat klopt, er was iets. - Ik hou van dit duet, omdat het deel uitmaakt van mijn persoonlijke motiverende afspeellijst. Ik vind de video bijzonder cool. Ik associeer het ook met iets persoonlijks. Als ik me niet vergis, is deze video opgenomen op een route waar ik vroeger met mijn Pa racefiets reed. Juist, ik word weer sentimenteel. - Terwijl ik op het punt sta je naar de video te linken, kom ik meteen daarna een andere goede video tegen uit mijn motiverende afspeellijst. - Weer met Bushido, maar nu als trio met Sido en Peter Maffay, "Ich wollte nie erwachsen sein". - Wie wil dat nou? Je kunt denken wat je wilt over Bushido, maar deze nummers zijn goed.

Ondertussen is het landschap veranderd. Links van ons is water te zien. Zoutpannen, een beetje zoals in onze Bretonse thriller. We hebben nu ook een bestemming. - Een aanrader die we vonden via park4night. Blijkbaar is er een mogelijkheid om niet ver van hier direct aan de Guadalquivir te overnachten. - Dit is direct aan de grens van het Nationaal Park Coto de Doñana, een ondiep, periodiek overstroomd wetland, de zogenaamde marismas. Duizenden trekvogels overwinteren hier. Zullen we iets merken aan onze kant van de rivier? - We zullen voorzichtig "sluipen" - hoewel we niet in het nationale park zijn, willen we geen vogels afschrikken.

Park4night geeft echter nog een waarschuwing dat het pad in de winter moeilijk begaanbaar is. Maar ondertussen heb ik de gewoonte gekregen om de situatie ter plaatse te verkennen. - Plotseling gaat de weg over in een zandpad. Dit slingert zich een weg door het midden van de zoutpannen. Links en rechts staat nu water. Het pad wordt steeds modderiger. Op een gegeven moment besluit ik uit te stappen en gaan we te voet verder. - Het zou het einde moeten zijn, maar het plein aan het einde van de zoutmijn verwelkomt ons met een prachtig uitzicht op de Guadalquivir. Ik waag het erop, wat kan er gebeuren behalve dat een zoutwerker grijnst en wat extra geld verdient. Uiteindelijk staan we echt aan de waterkant. Een blik op het getij laat zien dat het water over twee uur zijn maximumniveau zal bereiken. Toch hopen we geen natte voeten te krijgen. - Schepen passeren ons nu op een steenworp afstand. De zonsondergang beloont ons voor het risico dat we hebben genomen.

Maar één klein ding bederft de idylle. Opnieuw ligt er overal afval om ons heen. De bandensporen in de modder laten zien dat we niet de eersten waren die hier het risico namen. We weten niet of het afval van de rivier komt of is "verloren" door omwonenden of kampeerders. Uiteindelijk maakt het niet uit wie verantwoordelijk is. Daarom begin ik weer een afvalactie. Binnen 5 minuten heb ik een grote zak met afval verzameld. Daarna is de plek schoon voor ons en degenen die ons volgen, althans voorlopig. Als iedereen gewoon twee papiertjes in zijn vuilniszak zou doen, zouden deze plekken zeker brandschoon zijn. Ja, ik heb vieze handen. Maar ze zijn snel gewassen. Als tegenprestatie serveert Torgit een ijskoud biertje na het werk. We hebben het verdiend.

s Avonds eten we een lekkere, warme linzensoep. Precies goed, want als de zon ondergaat, daalt de temperatuur tot 7 graden. Net als we aan het koken zijn, trekt er een Land Rover langs de weg. Nu weet ik tenminste wie de bandensporen heeft achtergelaten. Later snijdt Torgit onze ananas. - Heerlijk zoet.

Waar de zon nog niet zo lang geleden zonk, staat de wassende maan nu halvemaanvormig, weerspiegeld in het water. De hemel is vol sterren. De lichten van Sanlúcar de Barrameda schijnen in het zuiden. Het is hier gezellig. Gewoon hyggelig, zouden de Noren zeggen.

Inzicht van de dag: Er is hier nog veel ruimte.