Dag 123 - Van de berg naar het meer - Laguna de Medina

Ook vanochtend is het koel en helder. Onze kampeeraccu heeft wat geleden. Eerst pakken we de zonnetas uit. Ik neem buiten een koude douche, Torgit beperkt zich tot een kattendouche na haar ervaring van gisteren. Daarna ontbijten we. - Zodra ik weer warm ben, ben ik van plan om op verkenning te gaan. (Opmerking van Torgit: Ons water is beperkt, zeer beperkt. Het aantal dagen dat we vrij kunnen zijn wordt bepaald door de hoeveelheid elektriciteit en water die beschikbaar is. Als we 10 liter water per dag beschikbaar hebben, kan ik bedenken wat ik ermee ga doen: drinken, douchen of afspoelen).

Gisteren ontdekte ik een vogelkijkhut. Een eenvoudige schuilplaats, maar dicht bij het gebied waar we vermoeden dat de gieren hun verblijf hebben. Ik hoop de roofvogels van daaruit te kunnen observeren met mijn verrekijker zonder ze te laten schrikken. Dus ik ga op weg. Na een korte wandeling door het bos bereik ik de plek. Een rots bedekt met stront laat me zien dat ik op de goede weg ben. - Ik neem positie in de schuilplaats. Vanaf hier heb ik met mijn verrekijker goed zicht op het gebied. - Het is me nu duidelijk waarom de gieren zich hier thuis voelen. Ik ontdek de karkassen van wat runderen, de botten lijken wat groot voor varkens. Ze zijn dus aan het eten. - Maar er is geen teken van de vogels. - Vogelaars moeten geduldige mensen zijn. - Een eigenschap die ik mezelf niet kan toedichten. Had ik maar een boek meegenomen. De plek waar ik vermoed dat de vogels zijn, ligt in de zon. Het is hier koud onder de golfplaten. 

Alleen een troep kraaien heeft zich verspreid. Plotseling hoor ik iets zwaars landen op de golfplaten van het afdak. Ik sta met mijn voeten op de grond. Als ik opzij uit de schuilplaats kijk, zie ik het - een bovenmaatse gier, of in ieder geval zijn silhouet, duidelijk zichtbaar naast me op de rots. Het "kleintje" zit letterlijk op mijn hoofd. Ik durf nauwelijks adem te halen. Na een tijdje vliegt de gier weer op. Blijkbaar gewoon een luisterpost?

En dan landen ze, althans sommigen. Tot nu toe was ik er nog niet honderd procent zeker van. Maar dit zijn zeker gieren. Ze bewegen zich met sprongen over de grond, net zoals je in de dierentuin ziet. Ik heb deze dieren nog nooit zo van dichtbij gezien. Op de grond vind ik ze onhandig, maar in de lucht zijn ze prachtig. Ik zou hier uren kunnen zitten en naar de vogels kijken. - Ik wist niet dat er hier zulke grote vogels waren. Ik schat de exemplaren meer dan 1 meter hoog en met een spanwijdte van ruim twee meter. - Later las ik dat het vale gieren zijn. Maar daarvoor moest ik eerst het internet op. De soort heeft zelfs een spanwijdte tot 2,70 meter. De dieren kunnen wel 11 kilo wegen. Dat zou een alternatief zijn voor de kerstgans. Maar een aaseter, dan liever niet. 

Het is nu gewoon te schaduwrijk. Ik neem afscheid van de vogels en sluip weg door het dennenbos.

Torgit en ik besluiten om onze locatie vandaag weer te verplaatsen. Eerst rijden we terug richting Alcalá de los Gazules. Ons navigatiesysteem leidt ons opnieuw door het centrum, de berg op en weer naar beneden. Vandaag, in het weekend, wordt het druk. De tocht door de smalle straatjes wordt een teamuitdaging. Buiten het dorp halen we opgelucht adem. Maar we willen nog een stukje verder. - Omdat we morgen naar Jerez de la Frontera gaan, willen we vandaag een deel van de afstand afleggen. We willen naar de Laguna de Medina.