Dag 105 - Het leven is... - Praia de Loulé Velho

...wat er gebeurt terwijl je iets anders van plan bent.

Vanochtend is het licht bewolkt. Deze keer zijn het de golven die ons wakker maken. De zee klinkt hier altijd anders. Hoewel er hier geen reusachtige golven of holbewoners lijken te zijn, zien de golven die op het strand beuken eruit als kunstwerken gemaakt van pure energie. Als je je realiseert dat water niet horizontaal stroomt, maar gewoon op en neer, is het moeilijk te geloven als je ernaar kijkt. Het is moeilijk voor te stellen dat het vooral energie is die beweegt en geen materie. - Op sommige dagen lopen de golven in lange vegen het strand op. Vandaag slaan ze letterlijk op het strand. De energie van de zee is nog steeds van een afstand te voelen.

Het zwemmen vandaag is navenant inspannend, maar het is het waard. Zodra ik terug ben op het strand, voelt het alsof er een schakelaar is omgezet, plop gelukkig. - Ik kijk uit naar de koude douche. Het is grappig hoe prioriteiten verschuiven, hoe mijn gevoel van recht verschuift, hoe mijn gevoel van geluk verschuift. Hoezeer ik ook genoot van de warme douche en nog meer van het warme bad in Keulen, nu geniet ik van de koude douche na de nog koudere Atlantische Oceaan. De koffie daarna, in de bus, is niet zomaar koffie, het is een bron van warmte. Het heeft iets speciaals om het kopje in je handen te houden en het te verwarmen. Plotseling is zoiets banaals een verrijking.

Ik profiteer van het moment en lees nog wat van mijn Bretonse misdaadthriller. - Wat ik er vooral leuk aan vind, is de manier waarop inspecteur Dupin restaurants, pubs en plaatsen beschrijft. Hier is een klein voorbeeld uit zijn vijfde zaak, Bretons getij:

"Op zee was de lucht altijd wijds, gigantisch wijds, ja, maar hier op het eiland leek hij nog wijdser, nog hoger, hij golfde, rekte zich uit, rekte zich overal uit, zelfs de machtige Atlantische Oceaan werd er slechts een smalle, flitsende strook onder. Als een sterke groothoeklens waar je liggend doorheen kijkt, dat was precies het effect, dacht Dupin. En deze indruk, daar was hij zeker van, was een van de dingen die het eiland zijn speciale sfeer gaven. Het was een gevoel van oneindige ruimte dat je klein deed voelen - en vrij tegelijkertijd. Vreemd vrij. Gevaarlijk vrij, misschien."

Ik voel me ook vrij op dit moment, de dag belooft goed te worden. We hebben gepland om vandaag samen met Anja en Michael te koken. Het worden wilde asperges met garnalen. Lekker met knoflook, een beetje pittig. Ik heb er zin in, maar ....

Torgit, die een korte wandeling wilde maken, keert plotseling verwoed terug naar het busje. De GNR, de Republikeinse Nationale Garde, is er en begint het strandgebied te ontruimen. Zo snel kan een gevoel van vrijheid verdampen. - De ideale tijd? Helaas niet. - We hebben alles buiten staan wat je alleen buiten kunt hebben, zonnetas, onze spoeling, douche, SUP en niet te vergeten de fietsen, die aan een boom zijn bevestigd. - Als we niet gewaarschuwd willen worden, en dat willen we niet, moeten we opschieten.

Het is nu gebleken dat we een plan B hebben. Torgit en ik hebben de procedures doorlopen, althans in theorie. We hebben nog nooit alles zo snel ingepakt en uitgepakt. - Het dak eraf en geparkeerd. In theorie loopt er aan de andere kant nog een pad het bos uit. Ik weet dat Etienne het vaker gebruikt. Maar hij rijdt in een Land Rover, wij in een busje. Ik vertrouw op mijn instinct en neem een risico, houd gewoon mijn voet op het gaspedaal. Het werkt. Aan de andere kant van het bos komen we een grijnzende Etienne tegen.

We maken eerst een omweg naar de Lidl-parkeerplaats. Hector parkeert en ruimt eerst op. Daarna doen we boodschappen voor het ontbijt. Ondertussen stroomt de parkeerplaats vol met kampeerders. Net als wij zijn er maar een paar op tijd uitgestapt. De meesten stonden op een lijst. Torgit is er zeker van dat het aan ons geloof te danken is dat we het gehaald hebben. - Ik blijf erbij dat als je met de vieze kinderen speelt, je moet kunnen rennen als ratten.

We zijn in het jaar 2019 na Christus, op 18 december om precies te zijn - het hele Praia de Loulé is ontruimd door het GNR ... Het hele Praia?

Nee! Een DAF bevolkt door een ontembaar Oranje houdt niet op met weerstand bieden. Waarom gebruik ik de introductie van Asterix? - Je zou onze buurman eens moeten zien. Hij ziet er niet alleen uit als een Galliër in zijn kilt, zijn DAF heeft ook hoorns. - Hij is vandaag voor de vierde keer uitgeschreven. Maar vreemd genoeg heeft hij alleen maar een waarschuwing gekregen. Hij is de enige die niet eens is weggereden. Hij heeft alleen de motor van zijn beest gestart. - Misschien ligt het aan zijn voertuig, misschien ligt het aan hem, misschien was het GNR gewoon bezorgd dat hij menhirs gooide. We weten het niet. - Maar tot nu toe is alles altijd goed gegaan.

Zodra we op onze oude plek aankomen, keert het gevoel van vrijheid terug. - Later verschijnen er een of twee bekende gezichten. Etienne is ook terug. - In plaats van garnalen eten we vandaag gepofte aardappelen met salade. Niet gepland, maar extra lekker.

Als ik 's avonds ga wandelen, is het stil op de klif. - Slechts vier busjes hebben de weg terug gevonden. - Anja en Michael zijn er niet bij. - Maar dat zijn oude actievoerders en over hen hoeven we ons zeker geen zorgen te maken.

Inzicht van de dag: Er is geen vervanging voor een goed geolied team. - Veni, vidi, vici