Marzamemi en Portopalo

Vandaag willen we naar Marzamemi. We zouden langs het strand kunnen lopen, maar we kiezen voor een korte fietstocht. We klappen snel de Bromptons uit en gaan op pad. De weg is goed, er is weinig verkeer en het landschap is prachtig. Fietsen is hier leuk.

Marzamemi, het betoverde dorp, is een pittoresk kustplaatsje. Het ligt ten zuiden van Syracuse. Vroeger was het een insidertip, een authentiek vissersdorpje, maar dat is het helaas niet meer. Hoewel het in de zomer behoorlijk toeristisch is, vind ik het nu prachtig.

De fietstocht

Ik fiets levendig voor me uit, Marc zit achter me te bellen. Dat bevalt me prima, dan gaan we in hetzelfde tempo. Opeens hoor ik hem achter me schreeuwen. Hij heeft een lekke band. Het achterwiel heeft de laatste kuil niet overleefd. Shit. Oppompen helpt niet, ik heb een nieuwe binnenband nodig. Wat nu? Marc rijdt met beide fietsen terug en ik loop langs het strand naar de Bulli in San Lorenzo. Gelukkig is het maar 6 kilometer. De route is prachtig en het valt eigenlijk best mee. Terug bij de Bulli, raast Marc als een bezetene. Met de twee fietsen naar huis jongleren was niet zo gemakkelijk. De wieltjes doen wat ze willen. Het achterwiel verwijderen is stom hier in het zand. We stellen het uit tot we een betere ondergrond hebben gevonden en bergen de fietsen voorlopig op.

Marzamemi

De volgende ochtend zetten we onze reis voort. En maken nog een korte stop in Marzamemi. Dit stadje is echt prachtig. Ook al ziet het er nogal toeristisch uit, dat neemt niet weg dat het echt pittoresk is. Een duidelijke aanrader. Kleine pleintjes met restaurantjes en barretjes, omringd door kleurrijke huisjes, waar het heerlijk vertoeven is. Helaas is alles op dit moment gesloten - geen wonder op een maandagochtend.

Ik wil wat brood kopen bij de dichtstbijzijnde bakker en sta versteld van het aanbod dolci. Ik kan het niet laten. Ik stel snel een selectie samen. € 11 is geen koopje, maar ze zijn ook onweerstaanbaar lekker. Kortom, ze blijven de hele dag goed.

Portopalo

Rijd verder zuidwaarts langs de kustweg naar Portopalo. Als je een korte omweg maakt naar Pachino, vind je op het piazza in Pachino de Gelateria Ciclope. Hier kun je de beste granita di caffè con brioche, de beste arancine en de beste perzik cremolata krijgen! 

Kevin, een van onze Instagram-volgers (ik vind het woord eigenlijk stom, maar ik kan op dit moment geen betere term bedenken) vertelde ons dat zijn schoonvader Sebastiano daar een geweldige oude boot aan het restaureren is. De haven schijnt een geweldige plek te zijn om 's middags vis te kopen als de vissers binnenkomen. Verser kan natuurlijk niet. Dat willen we niet missen.

In Portopalo di Capo Passero, zoals het voluit heet, rent een halve koe voor onze auto. Dit zijn de momenten waar ik zo van hou als ik op reis ben. Zoiets heb ik in Duitsland nog nooit gezien.

We willen een voorraad drinkwater aanleggen. Maar de waterdruk bij de bron is erg laag. Het water smaakt niet goed. Er is een Eco Fonte een paar meter verderop. Dus die proberen we. 1 liter kost 6 cent. Het mooie is dat deze machine ook stukjes van 5 cent aanneemt. Zo ben ik van mijn kopergeld af. We vullen alle flessen en gaan verder de haven in.

Eenmaal aangekomen in de haven van Portopalo is Sebastiano snel gevonden. En zijn boot is geweldig, je kunt zien hoeveel werk hij erin heeft gestoken. Hij heeft zelfs een nieuwe kajuit geplaatst, die had de boot nog niet. 

Thuis is waar het anker valt...

...is dat echt het geval? De vraag over thuis is voor ons gemakkelijker te beantwoorden.
"Thuis is waar je het parkeert" - maar thuis en vaderland zijn twee verschillende dingen. Ik realiseerde me dit toen ik vijftien jaar aan de rand van Berlijn woonde. Ik hield van Berlijn, maar thuis was altijd het Bergisches Land.

Maar hoe ziet dat eruit als je niet vijftien, maar 35 jaar van huis bent? Ik stel mezelf en hem deze vraag wanneer ik vandaag Sebastiano, de schoonvader van een van onze Duitse volgelingen, ontmoet in Portopalo.

Het is gemakkelijk om te zien hoe moeilijk het antwoord lijkt. Sebastiano heeft het grootste deel van zijn leven tot nu toe in de buurt van München doorgebracht. Als je je ogen sluit, zou je kunnen denken dat je naar een geboren Beier kijkt. Maar zodra je je ogen open doet, is het duidelijk dat deze man een Siciliaan is en blijft.

Het temperament van zijn antwoord zou nooit uit de mond van een Duitser kunnen komen. Hier spreekt een zuiderling. Iemand die terug wil naar zijn roots. Sebastiano restaureert een oude vissersboot. Is dit het verhaal van de oude man en de zee? Zeker niet. Want hoewel hij de zestig gepasseerd is, laat zijn ondeugende glimlach zien dat hier een jonge man aan het woord is. Zijn pet zegt het al: "Revoluzz forever". Torgit en ik zijn dolblij, stoere vent.

De boot moet dit seizoen de zee en de zeelucht proeven. Sebastiano wil niet alleen gaan vissen, hij wil op de mattanza, of slachting in het Italiaans. Dat is de naam van de traditionele tonijnjacht hier.

Als het begint te regenen, rijden we verder. We hadden uren met Sebastiano kunnen kletsen. We houden van de manier waarop Sicilianen met hun hart, handen en voeten praten. Ik hoop dat we hem weer zien als de boot klaar is. We missen het contact met de lokale bevolking hier al een paar maanden, maar Corona domineert nu onze tijd.

We rijden door naar de zuidelijkste punt van Sicilië.