Dag 125 - Jerez de la Frontera

Vanochtend worden we rond 7.00 uur wakker. Het is nog steeds pikdonker buiten. Maar het is vooral koud, heel erg koud. - Het is 1°. Hoe was dat? Hoe doe je een winterslaap in Spanje, waar het lekker warm is? - Voor de vorm willen we erop wijzen dat het vandaag zou opwarmen tot 18°, zij het maar kort.

Toch worden de onderwerpen buitendouches, slippers en korte broeken langzaam maar zeker grensverleggend. 

Het eerste wat vandaag voor ons op de agenda staat, is de aangekondigde wasdag. Daarom reizen we naar Jerez de la Frontera. Wat ik me nu nog niet realiseer is dat ik vandaag twee keer ga verdwalen. - Toeval? Of krijgen we wat ons toekomt?

In beide gevallen komen we plekken tegen waar ons hart sneller van gaat kloppen. In Jerez de la Frontera is het een oud klooster dat plotseling links van de weg opduikt. We besluiten meteen te stoppen. Achter een hek kunnen we Hector onder een sinaasappelboom parkeren. Ik realiseer me meteen dat dit de plek is waar ik de drone wil lanceren. Terwijl ik een paar foto's vanuit de lucht maak, verkent Torgit de omgeving. Een paar minuten later ontmoeten we elkaar weer op het plein. Ik laat de drone, mobiele telefoon en dergelijke bij haar achter. - Nu wil ik de kerk bezoeken.  

Jarenlang heb ik persoonlijk geworsteld met de kerk. Ik had het gevoel dat het grondpersoneel, dat de kerk naar buiten toe vertegenwoordigt, me niet alleen niet aansprak, maar me zelfs afschrikte. 

Of iemand in God gelooft of niet is iets wat iedereen voor zichzelf moet beslissen. Ik heb altijd met God gesproken. Van tijd tot tijd heb ik ook kerken bezocht, maar ik ben meestal weg gebleven van kerkdiensten. God mag dan wel overal zijn, maar persoonlijk miste ik hem in één of twee gebedshuizen.

Vandaag op deze plek had ik echter het gevoel dat hij in het bijzonder aanwezig was. - Nee, ik had geen verschijning. - Misschien was het gewoon omdat het buiten bitter koud was en de kerk een speciale warmte uitstraalde. - Hoe dan ook, ik verliet deze plaats van aanbidding met een speciaal gevoel van geluk.

Over geluk gesproken. - Misschien waren het de kleine dingen die ons vandaag bijzonder gelukkig maakten? - Misschien toeval? Als we na een geslaagde wasbeurt naar het zuiden rijden, zien we niet alleen zwermen flamingo's langs de kant van de snelweg, maar ook weer de Spaanse stier. Ik rijd meteen weg om te kijken of ik een foto van dichtbij kan maken. Helaas is dat niet mogelijk. Een paar kilometer verderop zien we de stier weer, evenals Tio Pepe, van vergelijkbare grootte. - Sherry en Osbourne Reklame hand in hand. Ook hier is er geen kans om dichter bij de borden te komen, want ze staan aan de rand van een steengroeve. Er is hier niet alleen een bord verboden te passeren, maar ook een explosief bord, plus Duitse herders. Ik heb altijd geweten dat Duitse herders tegen explosies kunnen. Dat risico nemen we liever niet. En nu voor de tweede keer: We worden niet alleen beloond met een rotonde met meerdere Toros erop, maar 2 km verderop komen we een oude ruïne tegen ...

De begane grond van het voormalige fabrieksgebouw is gedeeltelijk bewaard gebleven. Hier bevinden zich nog steeds appartementen en een klein voetbalveld. - De rest van het gebouw, d.w.z. het dak, verlaagde plafonds enzovoort, ontbreekt volledig. Alleen de buitenmuren zijn als skelet bewaard gebleven. Op de voormalige kantelen staat het ene ooievaarsnest na het andere. De aanblik van de ooievaars en het geratel van hun snavels is fenomenaal. Helaas zijn emoties niet in foto's te vangen. In feite doen de foto's van vandaag noch het klooster noch de ooievaars recht. - Bij het klooster* konden we in ieder geval de drone gebruiken, maar we wilden de ooievaars niet storen. We genieten dus nog even van het gekwetter en gaan op weg naar onze bestemming voor vandaag. 

We willen naar Conil de la Frontera en verblijven op camping La Rosaleda. - Als we aankomen zijn we eerst een beetje sceptisch. De camping wordt belaagd door Duitse overwinteraars. Na dagen van eenzaamheid en rust, een Duitse cultuurschok? - Maar we worden zo hartelijk ontvangen dat we ons al snel realiseren dat we hier voorlopig blijven.

We beginnen met het schoonmaken van het huis. We stofzuigen en dweilen, wassen alle potten, het servies en het bestek. Zelfs de veren die we de afgelopen dagen hebben verzameld, wassen we. Dan nemen we een douche. We nemen een voetenbad. Onze voeten worden ingeolied en doornen worden verwijderd. De bedden worden weer opgemaakt... Ook dat is geluk. - Na dagen in de woestenij is het tijd voor een douche, verse was en vers beddengoed. Alles is schoon en ruikt aangenaam fris. Inclusief Torgit, vooral vandaag.

Of moet ik zeggen nog frisser dan normaal?

Inzicht van de dag: je kunt niet alleen de rechtstreekse route naar je bestemming nemen. En vergeet niet dat Spanje ook ooievaars heeft, niet alleen Portugal.

* Als ik de video's van de ochtend analyseer, kom ik tot een ander inzicht. De lens had geen schijn van kans tegen de opkomende zon. De opnamen zijn niet gelukt. Helaas is dat behoorlijk frustrerend. - Helaas is er hier geen tweede kans.