Dag 139 - Internationale dag van de joggingbroek - Gibraltar

Onder de kop "Je bent niet wat je draagt!" neemt Der Spiegel het onderwerp joggingbroek onder de loep! - Oh ja, vandaag is de dag van de joggingbroeken - we hebben het spontaan uitgesteld tot morgen, omdat dit perfect zou samenvallen met het weerbericht. - Op sommige scholen en in Klinsmanns teambus worden ze misschien verstoten. - Maar niet in onze bus. - Kleren mogen de man maken, maar thuis mag je slungelig zijn. Of hoe zie jij het?

Gibraltar hier komen we. - Ja, het weer ziet er een beetje grijs uit. - Maar als we vanochtend wakker worden, vertelt het weerbericht ons in ieder geval dat er overdag geen zware regenval wordt verwacht. Dus gaan we vol vertrouwen op weg naar Engeland.

De rit van de camping naar de controlepost duurt maar een paar minuten met de taxi. Eenmaal daar wordt al snel duidelijk dat er hier niets is om over te steken. We reizen tenslotte alleen maar naar een landtong en niet naar het eiland. - De controlepost is leuk en charmant. We proberen "Goedemorgen" en krijgen een vriendelijk "Welkom en goedemorgen" als antwoord. - Direct achter de controlepost staat de eerste rode telefooncel. - Echt Brits. - Torgit zingt prompt weer "Rule, Britannia" - anders dan in Bretagne, waar ze dit altijd neuriede, is het hier halverwege goed. 

"Heers, Britannia! Britannia heers over de golven; Britten zullen nooit slaven zijn."

Als we verder lopen, kruisen zowel de weg als de voetgangers eerst de landingsbaan van de luchthaven van Gibraltar. - Hier kan het wat langer duren. Niet alleen gaat de slagboom voor elke start naar beneden, ook maakt de veegmachine de startbaan eerst schoon om de veiligheid te garanderen. Maar we zijn er vandaag snel doorheen. Wanneer heb je ooit dit perspectief? Als een piloot op de startbaan?

"...wind noord/oost, baan nul-drie, - ik hoor de motoren tot hier

Als een pijl gaat het voorbij - En het brult in mijn oren

En het natte asfalt trilt - de regen stuift als een sluier

Tot het opstijgt en zweeft - naar de zon..."

Maar je kunt hier ook fietsen of joggen, of zelfs...

Omdat Gibraltar niet al te groot is, proberen we eerst te voet verder te gaan. - We slenteren wat door de stad in de richting van de kabelbaan, want die heeft natuurlijk ook een Engelse naam. - We komen langs de jachthaven. Zoals je kunt zien, liggen er een aantal waardevolle boten aan de kade. We nemen gezellig plaats op een bankje en laten onze ogen dwalen.

Als we later bij de kabelbaan aankomen, realiseren we ons dat deze op dit moment niet rijdt. Het kantoor is gesloten. Willen we echt te voet naar boven? - Toevallig" zijn er hier genoeg taxibedrijven. Zo kunnen we de vele trappen gemakkelijk vermijden. We gaan snel omhoog richting The Rock. - We stoppen onderweg en krijgen ons eerste uitzicht op Afrika en de industriële haven van Gibraltar. Blijkbaar is het niet alleen de moeite waard om je auto te tanken, maar ook je tankwagen.

Veel grote schepen liggen hier aangemeerd. Maar al snel gaan we verder naar de top. De Rots, de kalkstenen monoliet van Gibraltar, is met 426 meter misschien niet zo hoog, maar omdat hij bijna verticaal uit de zee oprijst, is het nog steeds een spectaculair gezicht. Eenmaal op de top komen we de beroemde apenkolonie tegen. De berberapen zijn uniek en helemaal niet zo braaf. Als stelende eksters grijpen ze alles wat je niet bij je hebt. En pas op, ritssluitingen en autodeuren zijn geen obstakel voor de kleine knuffelaars. - Al met al lijken ze relatief vreedzaam. Maar ook een beetje beroerd. Dus ook hier houden we bewust een armlengte afstand. - Het uitzicht vanaf hier op de landingsbaan waar we net stonden, maar boven alle vele trappen, bevestigt onze beslissing om een taxi te nemen.

Al snel rijden we bergafwaarts over de kronkelige weg die we kennen uit de James Bond-film "The Living Daylights". Maar waarom moet onze taxichauffeur bij bijna elke bocht achteruit rijden? In de film zag het er allemaal zo gladjes uit. - Oké, we belanden dus niet in het water.

Hoogte lijkt je hongerig te maken. - Torgit vraagt eerst onze taxichauffeur om tips over waar we kunnen eten. Omdat hij eerder vertelde dat hij Italiaanse voorouders heeft, vertrouwen we op zijn tip om het Mamma Mia restaurant naast het plein te proberen. - Ze serveren pizza uit de steenoven. Het vuur brandt, de plek is misschien niet chic, maar het maakt een goede indruk. Meestal houd ik niet van foto's van eten, maar aangezien dit de eerste pizza is die ik in maanden heb gegeten, maken we een uitzondering.

Vlak ernaast ligt de Gibraltar Botanical Gardens. Dit is zeker een kort bezoek waard. Niet alleen de cactussen, maar ook de bananenbomen zijn een kijkje waard.

We marcheren verder naar het zuiden van de landtong. Tegen het advies van ons navigatiesysteem in, proberen we direct langs het water te varen. Zo komen we langs de strandgedeelten Rosia Bay, Camp Bay en Little Bay.
Natuurlijk realiseren we ons niet waarom er uitgerekend bij Camp Bay grote borden met "verboden te kamperen" staan. Alleen al het uitzicht vanaf hier, van de villa's die boven ons op de klif hangen, was de wandeling waard. Een waterval die van boven naar beneden stort, versterkt deze indruk. - Vanaf hier leidt een tunnel naar de zuidpunt. Deze is ook begaanbaar voor voetgangers.

Aan het einde van de tunnel heb je ook uitzicht op de vuurtoren. Dit doet een beetje denken aan de Noordzee. De zuidpunt is mooi, maar alleen mooi. We vertrekken met de bus richting Market Place.

Conclusie van de dag: als je hier al bent, moet je Gibraltar gezien hebben. Vandaag was leuk, maar geen hoogtepunt.

Ons avondeten beperkt zich vandaag tot sinaasappels. - Mamma Mia heeft niet bezuinigd op de kaas. De verzadiging duurt tot laat in de avond.

Inzicht van de dag: Je kunt van apen houden, maar dat hoeft niet.