Als ik vanochtend wakker word, gloort de dageraad al door mijn daktent. Omdat we vandaag hier aan Playa de Valdevaqueros willen blijven, kijk ik niet op de klok. - Hoe dan ook, ik ga snel naar Marc toe, hij is nog steeds een beetje chagrijnig, en kruip tegen hem aan. Ik schuif discreet het rolgordijn omhoog en geniet van het uitzicht op het verlaten strand. En Marc roept prompt 'koffie, koffie'. - De arme jongen sterft natuurlijk weer van de dorst.
Ik druk snel de koffiemolen in zijn hand en laat me met rust. Ik open onze schuifdeur en maak een foto voor Instagram. Op het tweede gezicht ziet de foto er niet zo goed uit omdat je een hek en een elektriciteitsleiding kunt zien. En terwijl ik nog steeds denk 'iedereen ziet wat hij wil zien', heb ik de foto al gepubliceerd met de exacte titel. Ik heb koffie gezet, want een vrouw kan multitasken, en ik ben weer blij. - Wat is er nou lekkerder dan koffie op het strand - dat klopt, 2 koffies op het strand 😉
Een zwerm vogeltjes fladdert rond op de weide voor ons en Marc zingt de Toverfluit. Wat hou ik toch van deze opera. We zagen hem voor het laatst met mijn ouders en vrienden in Bonn. Marc en ik waren dolblij.
"Ik ben de vogelvanger,
Altijd grappig, heisa, hopsassa!
Ik vogelvanger ben bekend
Voor oud en jong in het hele land."
(Noot van de redactie: Torgit is helemaal niet verbaasd dat ik zo zeker ben van de tekst. - Geen wonder, mijn vader zong ze altijd onder de douche).
Het is verbazingwekkend hoe vaak we zingen tijdens onze tour. Is het echt zo dat gelukkige mensen meer zingen?
Ik hak ook het fruit voor het ontbijt, vandaag zijn er aardbeien en Marc heeft een gemuteerde banaan opgejaagd. Lang leve de variëteit. We hebben al snel door dat de vermeende banaan geen banaan kan zijn, want hij smaakt niet lekker. Dankzij google weten we nu dat het een bakbanaan is. Ik heb nog steeds geen idee hoe ik hem ga koken, maar daarover de komende dagen meer.
Ik pak mijn yogamat en zoek een mooi plekje op het strand. De kracht van de zee, de wind en de verwarmende kracht van de zon zijn heerlijk. Ik geniet van de energie van deze krachtige plek. En het is jammer dat Marc er niet is. Hij heeft dus geen foto voor me vandaag, of beter gezegd, ik heb geen foto waarop ik yoga doe. Pas later op het strand realiseer ik me dat ik op een oude bunker stond met geweldige gorillagraffiti op de voorkant.
Had ik al gezegd dat ik sinds 11 januari geen suiker en alcohol meer drink? Ik vind het moeilijk om gezond te leven tijdens onze rondreis, dat wil zeggen om te bewegen en gezond te eten of drinken. Ik kan de juiste joggingroutes niet vinden, het is te koud buiten voor yoga of ik word afgeleid door andere dingen, zoals buren kletsen op campings of we zijn onderweg. - Genoeg excuses. Marc gaat vaak zwemmen in de zee of in bergmeren, maar voor mij is het te koud. Ik ben een zelfbenoemde liefhebber van warme douches.
Als ik Marc enthousiast vertel over mijn yoga, pakt hij prompt de yogamat en is hij al op weg naar de bunker op het strand. Sit-ups, planks en press-ups in plaats van meditatie, dat weet ik zeker. - Maar hoe dan ook, hij komt terug bij Hector met een blije uitdrukking op zijn gezicht.
Rond lunchtijd ren ik snel de hoek om naar de panaderia en jaag ons een klein broodje naar binnen. We hebben ons hapje net op als Pascal terugkomt van het klimmen. Hij ziet er blij uit. We eten snel nog een klein broodje voor hem en dan gaan Marc en ik een strandwandeling maken. Er is daar zelfs een afhaalstrand. Marc lacht als ik weer foto's maak op het strand. Hij begrijpt gewoon niet dat elke golf en elke schelp uniek mooi is. Ik dacht eigenlijk dat we gingen wandelen als Marc zijn handdoek uit zijn broekzak haalt en me verwachtingsvol aankijkt. Ik mag de handdoek als eerste gebruiken. Voordat ik veel kan zeggen, heeft hij zich uitgekleed en is hij in de golven verdwenen.
We zitten 's middags te chillen in ons busje als we een stem horen: Ben jij Henry?" Marc en ik kijken elkaar aan. Dan gluurt het gezicht dat overeenkomt met de stem om de hoek en vraagt het opnieuw. Dan legt hij uit dat hij zijn mobiele telefoon kwijt is en dat de vinder zijn dochter heeft gebeld en haar heeft verteld dat hij in een busje op dit strand staat. Helaas konden we hem alleen de weg wijzen naar de volgende kampeerplek op dit strand, waar nog meer kampeerders stonden.
De avond wordt besteed aan het plannen van de route. Ik realiseer me met afgrijzen dat Marc de route naar huis al aan het plannen is. Oké, we hebben nog maar 10 weken te gaan, dan moeten we weer naar huis.
Tarifa is het keerpunt, want we zijn al over de helft. - Maar we doen het rustig aan, want we gaan niet terug naar huis, want dat is hier. - Keulen is nog maar één stop op onze reis. Er is nog "maar" één flat die we moeten opruimen. De laatste stap naar WAGENVOLK.
Realisatie van de dag: Vandaag hier, morgen daar, ik ben er nauwelijks voordat ik weg moet...
"...ik heb er nooit over geklaagd
Ik heb het zelf gekozen
Nooit de jaren geteld
Nooit gevraagd naar gisteren en morgen
Soms droom ik hard
En dan denk ik dat het
Tijd om te blijven en nu
Iets heel anders om te doen
Jaar na jaar gaat voorbij
En het is me al lang duidelijk
Dat er niets overblijft
Dat niets blijft zoals het was
Dat ik nauwelijks gemist word
Al na een paar dagen
Als ik allang verder ben gegaan
Stoort of stoort me niet
Misschien blijft mijn gezicht
Maar het een of het ander in gedachten
Vraag me waarom
Ik ben zo, ik zwijg
Want het antwoord daarop is moeilijk voor mij
Omdat wat nieuw is oud wordt
En wat gisteren nog waar was
Het zal vandaag of morgen niet waar zijn".
hannes wader
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties