Dag 120 - Weet de gier het niet... - Natuurpark Kurkeik "Los Alcornocales

We kozen een wandelpad voor de nacht, dat vanaf een grindgebied direct naar het meer afslaat. Dit pad wordt links en rechts begrensd door hoge struiken en bomen. Dit biedt ons de nodige bescherming tegen de wind voor de nacht. Maar we staan ook letterlijk in de weg. Daarom drinken we onze ochtendkoffie voor zonsopgang. Ik maak snel een paar drone-opnames, want er is een kuuroord met wigwams bij het meer - misschien spot ik Winnetou wel ergens. 

We vertrekken snel om niemand te hinderen. - We willen verder naar een nationaal park, het Parque Natural de Los Alcornocales, en dan naar een van de witte dorpen - Alcalá de los Gazules. 

Af en toe vertakken kleine wegen zich naar links en rechts. Maar deze worden altijd afgeschermd door hekken. De veehouders zijn hier de baas. Het pad dat ik van tevoren op google had opgezocht, is ook geblokkeerd. Maar we vinden een alternatief. 

De oude ongemarkeerde weg loopt min of meer parallel aan de snelweg A-381, maar volgt de loop van de berg in gebogen lijnen. Het wordt al snel duidelijk dat deze route nauwelijks meer wordt gebruikt. De weg is niet alleen op sommige plaatsen overwoekerd, er zijn ook een aantal scheuren en hoogteverschillen. Links en rechts ziet het gemengde bos er betoverend uit. Er zijn nog enkele houten vangrails. Behalve wij lijkt niemand deze weg meer te gebruiken.

Ken je het gevoel om midden in de pampa's te staan en er plotseling uit te moeten stappen? - Ik hoop het niet. Maar ik had precies zo'n situatie daar. - De houten vangrail was de perfecte bliksemschicht. Ik zeg alleen niet dat het een goed idee was. Terwijl ik bezig ben, komen er twee mountainbikers voorbij en een van hen zegt "Goedemorgen" tegen me, luid lachend in het Duits. - Dit zijn de momenten waarop je zou willen dat de grond openging. 

Vooral als we elkaar nog een paar keer inhalen. - Dan is er het moment dat de heren aangeven dat we alsjeblieft moeten stoppen. Het blijkt dat ze ons onderweg een paar tips willen geven. - Een van de twee Spanjaarden vertelt dat hij een vriendin had in Keulen. Dat klaart de Duitse spraak op. Ik verontschuldig me nogmaals voor de aanblik. "Het was niet de Morgenstern, het was het kontgezicht van Häusgen".

Even verderop zien we roofvogels in de lucht. We kunnen niet precies herkennen wat voor vogels het zijn. Maar er cirkelen zo'n twintig grote vogels in de thermiek. De vleugels doen denken aan arenden. - De gier weet wat het zijn. - De gier weet het? - Dat klopt, het kunnen alleen maar gieren zijn. Maar zoveel? We staan versteld.

Iets verderop is een brug over de snelweg. Volgens het navigatiesysteem is er een weg richting het meer. - Volgens de borden wel, maar er is geen weg. Dus weer terug, er was weer een afslag. Terwijl links de waarschuwingsborden voor de snelweg te zien zijn, worstelen we ons hier over een beter zandpad. De betere manier om te vertragen. - Maar op een gegeven moment wordt de weg weer beter en bereiken we de bewoonde wereld. Een klein industrieterrein. Vanaf hier slingert de weg zich omhoog de bergen in. Het is niet ver meer naar Alcalá de los Gazules.

De witte huizen van het dorp nestelen zich tegen de heuvel. De steegjes zijn smal en we volgen ze verder omhoog. De dorpskerk staat majestueus op de heuveltop. Het uitzicht over de vallei is prachtig. Maar ook de kerk zelf is een bezoek waard. Alles lijkt hier in orde met de wereld. Aan elke heilige lijkt een waarde te zijn toegekend. Je kunt kaarsen in verschillende categorieën aansteken. Een "Ave Maria" voor 20 cent, een "Jesu Christi" voor een euro per stuk. Zijn de mannen hier meer waard?

We worden verder de bergen in getrokken. De weg wordt steeds bochtiger. Soms lijkt het alsof we op de top van de berg rijden. Bochtige valleien links en rechts, met velden en bossen. Daartussen grijze rotsen. Het uitzicht is gigantisch. We zouden vaker willen stoppen. Maar er zijn maar een paar mogelijkheden. Plotseling zien we onze gieren weer. Maar kan dat wel? Honderden vogels cirkelen in de lucht. Het moment is magisch. Steeds weer veranderen de vogels hun positie een beetje, sommige breken even af van de formatie, om zich al snel weer aan te sluiten. Het schouwspel heeft iets subliems. We zijn diep ontroerd. Nu een telelens graag. We moeten dringend nadenken over deze investering. Als dit gieren zijn, moet ik mijn perspectief veranderen. "Jungle Book' lijkt mijn perspectief scheefgetrokken te hebben. Dit zijn trotse, prachtige dieren. Nogmaals, we zijn blij met de aankoop van onze verrekijker. 

Maar we moeten door, tenminste als we een plek willen vinden om de nacht bij daglicht door te brengen. - Opeens zien we een klein plekje aan de kant van de weg. We stoppen en ontdekken een paar oude houten campingtafels. Een prachtig plekje, we besluiten spontaan om hier te overnachten. Dit zijn de coördinaten: 36°31'14.0″N 5°39'10.3″W - Van hieruit kunnen we ook enkele gieren in de lucht waarnemen. Geluk kan zich op zoveel manieren manifesteren. 

Torgit verkent het gebied een beetje en komt terug met de zin: "We zijn er met de volgende auto". Dat had ze niet moeten zeggen. Mijn ambitie is meteen gegrepen. Ik verken het terrein en de "weg" ernaartoe. Dat moet lukken. Zo begint het volgende avontuur. Kort daarna komt Hector vast te zitten tijdens een draaimanoeuvre. 

(Opmerking van Torgit: Meisjes, hebben jullie ooit iets gezegd en plotseling de glans in zijn ogen gezien en op je tong willen bijten? Ik ken hem lang genoeg. Ik had het moeten weten. En ik zei: Doe het niet! Maar toen was het al te laat.)

Ik moet toegeven dat ik de rijstrook niet voldoende heb gecontroleerd toen ik afsloeg. Een blik op mijn mobiele telefoon laat het zien: Ik hoef hier geen hulp te verwachten. Er zitten ook gaten in het radionetwerk - het is een net, geen tapijt. Dus ik haal de dozen uit de kofferbak, haal het gewicht van de achteras, verwijder het struikgewas met een bijl, zaag een tak van een boom die in de weg hangt, graaf de rijbaan uit en zet hem vast met stenen. - Twee uur werk, dan is het klaar. Er is maar één kans. Maar ik krijg Hector weer vrij. Ik rijd het voertuig meteen terug de korte baan op. Ook hier besef je dat we de grens hebben bereikt. Dus Hector en ik - Torgit was weer opvallend stil. Geen goed teken. Dan begint het werk. Dozen, tassen en kleine voorwerpen terug de berg op dragen. Dan is Hector terug op het pleintje bij de weg. Als je het goed bekijkt, is het uitzicht hier ook prachtig. - Dan een voet- en handbad. - Zo ziet een kleine pionier eruit na een goed uitgevoerde klus. 

Verdwaasd maar blij sta ik bij de auto. Het is niet alsof ik niets geleerd heb. - "Spector krijgt versterkte trekhaken en er is ook een lier aan boord."

Torgit kookt een linzensoep voor ons. - Het is lang geleden dat een soep zo goed smaakte. Wat een dag. (Opmerking van Torgit: ik denk dat hij wel had kunnen vermelden dat ik geen woord van kritiek heb geuit. Als het moeilijk wordt, moet je samen de soep opscheppen. In voor- en tegenspoed... En dat zullen we nooit vergeten. Je vergeet de dagen op campings vrij snel)