Dag nr. 67 - Monchique is geen speelgoed

Wakker worden met uitzicht op zee: absoluut goddelijk. - Alles lijkt intact te zijn gebleven. Tussendoor liet de stormachtige nacht ons af en toe schrikken. - Toch hebben we af en toe heerlijk geslapen. Het schijnt dat je hier niet mag staan, maar iemand heeft de verbodsborden weggehaald. We werden ook niet gewekt door de Guarda Nacional Republicana, kortweg GNR, die dit naar verluidt wel vaker doet. Dus we mogen niet klagen.

Voor het ontbijt gaan we naar het strand. Hiervoor moet je eerst de Ribeira de Seixe oversteken. - Het water komt tot net boven je knieën. Het getij duwt op dit moment de zee de rivier in. Afgezien van ons zijn er alleen af en toe mensen met dikke vlekken te zien. -

Torgit gaat wandelen, ik ga zwemmen. - Mijn moeder zou trots op me zijn. We hebben altijd al een passie voor water gehad, zelfs voor koud water. Daarna spoelen we snel het eerste zoute water af in het riviertje en nemen dan een koude buitendouche. - Ondertussen is er een dikke camper naast ons gearriveerd. Een dame uit München kijkt me onbegrijpend aan. Haar bus heeft toch wel een wellness douche-oase? Onze start van de dag is verre van glamping, maar des te verfrissender. Als Torgit terugkomt, ontbijten we. Vandaag hebben we fruit met noten en kokosvlokken - het is tenslotte bijna Kerstmis. - Er wordt een eerste inschatting gemaakt. - "Het maakt niet uit of een strand groot is, het moet verlaten zijn".

De weg leidt ons naar Aljezur, een klein stadje in het district Faro met een open supermarkt. Het gebied rond de markt is een beetje vreemd, dus ik blijf liever in de auto. Hoewel de markt van buiten niet echt mooi is, heeft hij een goede selectie. Er waren twee elektrische oplaadpunten naast onze parkeerplaats, waarvan er één exclusief voor Tesla's was. - Niet dat ik de afgelopen dagen ook maar één Tesla heb gezien. Hier in Duitsland is het precies andersom.

Boven het dorp Aljezur zien we een oud fort. - We besluiten dat dit de juiste plek is voor een hapje en rijden door de kleine steegjes van het dorp. Natuurlijk zien we de verbodsborden voor campers en caravans over het hoofd. Vanaf het fort heb je niet alleen een geweldig uitzicht over de Serra de Monchique tot aan de zee, maar het heeft ook veel gezien: Lusitaniërs, Romeinen, Visigoten, Arabieren... Rijk, nietwaar? - Hoewel het slechts een ruïne is, is het een perfecte plek voor onze lunch. - De weg kruist vervolgens het Serra-gebergte. In de verte zie je hier en daar een windturbine en hoogspanningsleidingen. Talrijke wandelpaden doorkruisen dit gebied. Op één plek ligt een stapel pijnboomschors. De dikte van de schors maakt altijd indruk op me.

Kort daarna rijden we door Monchique, onze bestemming voor morgen. De vermeende schoonheid is op het eerste gezicht niet te zien. We laten ons verrassen. Maar eerst rijden we verder via Brejo naar Alferce. - Bij Brejo wordt de weg extreem smal en steil. Hij slingert zich in krappe haarspeldbochten de berg op. Geen enkele camper zal hier kunnen rijden. Er is dus een andere weg, maar de onze is beter. Tenminste zo voel ik het, Torgit is al een tijdje erg rustig. Ik vraag me af hoe dat komt? - Als we bij de kleine kampeerplaats in Alferce aankomen, ontmoeten we een paar vriendelijke buren. Zo denken we tenminste over de schedel en gekruiste botten op de oude Daimler. Tijd om uit te rusten.

Onze realisatie van de dag komt van een jonge vrouw die we vanmorgen toevallig op het strand tegenkwamen. Ze reist momenteel met de bus met haar vriend, peuter en zwerfpup. Hij gaat de komende maanden naar Duitsland om te werken. Zij verblijft hier in de buurt. Ze is zich bewust van de beperkte luxe van een bus:

"Hoe minder je hebt, des te meer ruimte is er voor vreugde" - De wereld draait door.  Heel waar!