Dag nr. 76 - Drie klassen maatschappij... - Odiáxere Dam

"Je kunt mensen in drie klassen indelen: Zij die zich doodwerken, zij die zich zorgen maken, en zij die zich dood vervelen." - Sir Winston Churchill

Jarenlang werkten we ons bijna dood. - Maar zowel Torgit als ik hebben altijd met plezier gewerkt. - Er is niets erger dan een baan hebben alleen maar om naar het weekend uit te kijken. Toch werkten we veel, heel veel, soms te veel.

De foto van de slakken van onze zoektocht naar straatkunst gisteren in Lagos past daarentegen heel goed bij wat we vandaag te melden hebben. - We doen het momenteel wat rustiger aan, wat betekent dat we langzamer reizen. Terwijl we aanvankelijk het gevoel hadden dat we reisden alsof we thuis woonden, doen we het nu bewust rustiger aan. - Hier is een klein voorbeeld: We waren precies een maand geleden in Nazaré, op dag nr. 45 - de golven waren niet zo groot in de hotspot voor big wave surfers. Dat is nu waarschijnlijk wel het geval. Twee dagen geleden slaagde de Française Justine Dupont erin een van de hoogste golven te bedwingen die ooit door een vrouw zijn bedwongen. - Dat hadden we graag gezien. Maar om er nu weer heen te gaan is te veel stress voor ons, in ieder geval voor één tour. - We doen het tenslotte liever rustig aan. - Maar deze traagheid leidt tot onverwachte gevolgen.

Tot nu toe is er altijd wel iets te doen geweest. - Maar vandaag is anders: na 76 dagen zegt Torgit plotseling: "Ik verveel me. - Dit is de eerste keer dat ik me verveel." - Ik reageer onmiddellijk, zoals dat hoort, en probeer een oplossing te vinden. - Wat gaan we eraan doen, is mijn vraag. - Torgits antwoord verbijstert me - waarom zouden we er iets aan doen, het is eigenlijk best gezellig. Ik laat het geheel eerst bezinken, dan stel ik het in vraag - Torgit en ik realiseren ons samen dat we verveling eigenlijk niet kennen. En zelfs als het saai dreigt te worden, vinden we altijd wel iets om ons bezig te houden. In de regel is er altijd wel iets te doen. - Gek genoeg voelen we ons anders schuldig. - Mogen we gewoon niets doen? - Mag dat eigenlijk wel? - We doen alleen niets als we ons niet goed voelen, als we ziek zijn. En zelfs dan hebben we een schuldig geweten over niets doen.

Zelfs als ik voor de verandering in de hangmat lig, doe ik iets. Ik schrijf op de blog, ik lees iets, ik check mijn e-mails, ik bel iemand. - Maar ik vind het ongelooflijk moeilijk om gewoon de lucht in te kijken. - Hoe snel lachen we de smartphone-generatie uit? - Lui, egocentrisch, verliefd op hun smartphone. Ik hoor dat de hele tijd. - Maar wanneer kijken we echt naar onszelf? - Misschien nu.

Als ik uit het raam kijk, zijn daar de flamingo's weer. - Ze lijken geen slecht geweten te hebben omdat ze niets doen. Torgit en ik analyseren een tijdje waar onze schuldgevoelens vandaan komen. - Ik argumenteer dat ze dit als ambtenaar van beroep perfect zou moeten kunnen. Ze countert handig dat ze naast haar baan als ambtenaar altijd al tafels heeft bediend. - Maar is dat niet weer de rechtvaardiging, het schuldige geweten? - We gaan de kwestie vandaag niet definitief oplossen. Maar je merkt wel dat we er allebei nog over moeten praten.

En toch schijnen er mensen te zijn die zich vaak vervelen. Ik denk niet dat ik daar snel aan zal wennen. - Dus wat is er te doen?

Omdat we de 28e een afspraak hebben met Spacecamper, gaan we vandaag beginnen met het opmeten van Hector. Als je niets te doen hebt, zoek je gewoon een nieuwe taak. In deze context is het opvallend dat je alles zelf moet doen. - Dat zou eigenlijk de taak van Torgit zijn, zoals het gezegde luidt: niets is te moeilijk voor een ingenieur. - Maar dit lijkt niet te gelden voor vrouwelijke ingenieurs, we kennen vrouwen... en maten, lengtes enzovoort. (Opmerking van Torgit: ik hoef hier toch geen commentaar op te geven? )