Dag 73 - Banksy in Lagos ...

Vandaag willen we een kijkje nemen in Lagos. - Lagos werd ooit beschouwd als een bolwerk voor dappere zeevaarders. Onder leiding van "Hendrik de Zeevaarder" vertrokken talloze schepen vanuit Lagos om de Afrikaanse kust te verkennen. Kapitein Gil Eanes durfde in 1433 voorbij Kaap Bojador (Westelijke Sahara) te varen; zijn 14 voorgangers hadden de reis opgegeven uit angst voor het vermeende einde van de wereld.

Zaterdag is marktdag in Lagos, dus we willen hier beginnen. We moeten dus kort voor achten ons bed uit. - Twee dagen op de camping zijn meer dan genoeg voor ons. - Dus slaan we snel water in voor onze buitendouche en drinkwatervoorraad en gaan we op pad.

Vlak voor de markt komen we bij een rotonde. In het midden staat een schoorsteen met een ooievaarsnest en een klepperende ooievaar.

Ik had me dat kunnen voorstellen in een klein dorp, maar Lagos heeft ongeveer 30.000 inwoners.

De markt bestaat voornamelijk uit twee markthallen waar oude vaders en moeders hun waren verkopen. Aan de ene kant worden seizoensgebonden goederen bewust aangeprezen, duurzaam zonder marketingboodschap. - Aan de andere kant kun je zien dat het toerisme niet aan deze markt voorbij is gegaan. Op veel stranden zijn proeverijen en sommige handelaren spreken ons direct aan in het Duits of Engels. Maar als je de levende dieren in de kooien ziet, besef je dat hier nog veel traditie en een originele markt is. - We waren vooral onder de indruk van Virginia. Met de Duitse achternaam Stückemann prijst ze zelfgebakken volkorenbrood aan. Ze doet dit op zo'n ongelooflijk charmante manier dat we nauwelijks merken hoe knapperig haar prijzen zijn. - We zullen de komende dagen verslag uitbrengen over of het brood zijn belofte waarmaakt.

Daarna dwalen we een beetje door de oude stad Lagos, die gemakkelijk te voet te verkennen is. Het is leuk, maar meer ook niet. Aan de andere kant scoort de stad met zijn straatkunst. We waren er helemaal weg van. Je zou bijna denken dat Banksy hier was. De combinatie van een soldaat en het gewapende Roodkapje deed ons in ieder geval erg aan hem denken. We waren vooral onder de indruk van een muurschildering die traditionele Portugese tegels combineert met een portret. - Een street art tour zou hier zeker de moeite waard zijn geweest, want we kunnen ons niet voorstellen dat we alles wat belangrijk is bij toeval hebben ontdekt. - Zoals ik al zei, waren we niet bijzonder onder de indruk van het stadje, hoewel het vaak wordt beschreven als een hoogtepunt van de Algarve. - Daarom willen we het altaarstuk in de Igreja Paroquial de Santa Maria niet onvermeld laten. Het past prachtig bij de straatkunst.

We worden aangetrokken door het stadsstrand Praia da Batata en dus door de kliffen. Dit ligt op een steenworp afstand langs de met palmbomen omzoomde havenpromenade. Na onze rondleiding is één ding duidelijk: we moeten terugkomen om de kliffen beter te bekijken en op zoek te gaan naar meer straatkunst. Misschien moeten we Lagos nog een kans geven. - Maar voor nu hebben we dorst. We drinken wat in het Mar restaurant. Aan de tafel naast ons worden hamburgers en zoete aardappelfrietjes geserveerd. Voor mij is het op. We bestellen snel, het was het waard, alles is zo lekker als het eruit zag.

Nu is het tijd om terug te gaan naar Hector, die we op de camping hebben achtergelaten. - Zodra we aankomen, krijg ik nog een paar telefoontjes. Onderweg krijg je altijd meer informatie van thuis dan je had gedacht. Zowel goede als slechte. Maar veel dingen zijn op afstand makkelijker te verteren. - We moeten gas geven als we voor zonsondergang een geschikte kampeerplaats willen vinden. - We zien spontaan af van park4night ten gunste van een kampeerplaats in een lagune. Opnieuw zien we het duidelijke bord "no overnight stays allowed here" over het hoofd.

Zelfs de reis zelf blijkt spannend te zijn. Slechts 3 kilometer voor onze bestemming, Ria Alvor, bij de monding van de rivieren Ribeira de Odiáxere en Ribeira do Arão, gaat de weg over in een onverhard pad met kuilen. Rechts van ons hebben we uitzicht op een soort heidelandschap. Plotseling zien we een kolonie vogels. Zijn dat ooievaars? Nee, dat kan niet, is onze eerste reactie. Het zouden er veel te veel zijn. Toch pakken we onze verrekijker. En dan, o wonder, zitten er honderden ooievaars in de heide. Hadden we maar een telelens. Dus kijken we een tijdje naar de vogels en slaan ze op in ons hoofd in plaats van op de computer. - Dan rommelen we verder.

Het zandpad eindigt plotseling bij een dam. Daarachter ligt een prachtige lagune en baai. We zien een paar kitesurfers. De zon staat al relatief laag aan de hemel. Behalve wij zijn hier maar twee auto's - al snel blijkt dat ze van twee apneuduikers zijn. Het zijn duidelijk professionele duikers, maar omdat ze alleen Portugees spreken, blijft de inhoud van hun zakken een geheim dat nog onthuld moet worden. - Nadat ze zich uit hun wetsuit hebben gepeld, zijn we al alleen op de duikstek. Ik denk even na over waar ze hier naar duiken. Ik gok op mosselen. Ik heb veel respect voor dit harde werken onder water. Als recreatieve duiker die gewend is om genoeg lucht in zijn persluchtfles mee te nemen, is het moeilijk om in te schatten hoe veeleisend duiken met een reserve aan longen is. - Zelfs in mijn beste tijden hield ik het nauwelijks langer dan twee minuten uit zonder lucht. Vandaag ben ik al blij als ik mijn adem een minuut kan inhouden. Als je bedenkt dat het wereldrecord meer dan twintig minuten is, kan ik aan niets anders meer denken. - In mijn jonge jaren was de film "In the thrill of the deep" niet alleen een cultfilm onder duikers, maar ook lange tijd mijn favoriete film - hoewel hij fictief is, is hij gebaseerd op de apneuduikrecordhouders Jacques Mayol en Enzo Maiorca. In die tijd werd een diepterecord van 120 meter niet als realistisch beschouwd. Het huidige record ligt nu bijna 100 meter dieper. Dit betekent dat een duiker niet alleen extreem lang zijn adem moet inhouden, maar bovenal wordt blootgesteld aan een druk die ruwweg tien keer zo hoog is als die van een autoband. - Gewoonweg moorddadig. - Ik ben blij dat ik nooit mijn brood heb hoeven verdienen met duiken.

Realisatie van de dag: al werden we vannacht gewekt door de politie, dan nog zou het de moeite waard zijn geweest om naar deze plek te rijden. - Niemand kan de beelden in ons hoofd onderdrukken.