Dag 66 - Ik zou graag ... - op naar São Teotónio

Ons plan was eigenlijk om een stukje de bergen in te rijden. - Onderweg komen we steeds bizarre gebouwen of "kunstwerken" tegen. - Is dit kunst of kan het weg? - Soms blijft de vraag onbeantwoord. Na een paar kilometer wijst een bord naar Azenha do Mar, een klein vissersdorpje aan de kust. De naam do Mar is genoeg, Torgit is de bergen vergeten. - Dus gaan we terug richting zee. De weg wordt steeds slechter en leidt ons langs een van de vele plantages. In dit geval is het weer een frambozenkwekerij. Indianen lijken de favoriete landarbeiders te zijn in de hele regio. Er wordt ons verteld dat sommigen van hen als slaven worden gehouden. Maar zoals het altijd gaat met geruchten, weten we niets zeker. Plotseling verbetert de weg weer en brengt ons rechtstreeks naar zee. We stoppen voor een klein café boven de klif. Ik denk er al over om koffie te gaan drinken, maar Torgit haalt me over om iets verder naar beneden te gaan. Eerst volgen we een klein voetpad. Eenmaal beneden realiseren we ons dat we hier niet voor niets zijn gestrand. Het uitzicht dat zich aan ons voordoet is adembenemend. Afzonderlijke kliffen breken door het wateroppervlak. Sommige lijken wel op elkaar gestapelde stenen broodjes. Alles doet een beetje denken aan de achtergronden van Games of Thrones, maar dat hebben we pas als we in Spanje zijn. De vissershaven ziet eruit als iets uit een andere tijd. Op de een of andere manier past het niet in het plaatje dat sommige boten van plastic zijn en buitenboordmotoren hebben in plaats van roeispanen. 

Maar plotseling zien we ze, de ooievaars. Hier hebben we dagen op gewacht. We hebben al gehoord dat Ooievaars bouwen hier hun nesten direct op de kliffen. Dow we kunnen het met onze eigen ogen zien. We willen dichterbij komen. We volgen een klein wandelpad, het gaat bergop en bergaf over steenslag, we moeten een beetje klauteren. Er hangt een veiligheidstouw aan een moeilijke doorgang - dit is precies mijn terrein. Mijn slippers bereiken hun grenzen. Ik ben zo opgewonden dat ik nauwelijks merk dat Torgit me gehoorzaam volgt. ( Torgit's note: ik denk niet dat ik ooit eerder het bijwoord "braaf" en mijn naam in dezelfde zin heb gehoord 😉 ) Haar hoogtevrees lijkt te zijn weggeblazen. De ooievaars zijn eindelijk binnen bereik, of beter gezegd binnen fotografeerbare afstand. Nu zouden we willen dat we een fatsoenlijke telelens hadden, een statief of, nog beter, een drone. Je moet het gewoon zien om te beseffen waarom we zo ontroerd zijn door dit schouwspel. We kijken een tijdje naar de ooievaars en een paar meeuwen, genietend van de golven. Dan gaan we terug naar het café. Helaas is het tegen de tijd dat we daar aankomen al tijd om een overnachtingsplek te zoeken en wat boodschappen te doen. De koffie moet worden uitgesteld tot een andere dag.

We gaan verder in de richting van de nabijgelegen São Teotónio. Onderweg vinden we drie kleine minimarktjes. In elk ervan vinden we wel iets om het weekend door te komen. Bij São Teotónio steken we het riviertje Ribeira de Seixe over, dat het district Beja in het noorden en Faro in het zuiden scheidt. São Teotónio is een prachtig stadje. De huizen stralen met hun witte gevels en rode dakpannen van klei. De oude dorpskerk en een windmolen zijn de kers op de taart. - Volgens de legende kwam de heilige Teotonius door het dorp, dat aan het begin van de elfde eeuw op Moors grondgebied lag, en bekeerde hij de inwoners tot het christelijke geloof.