Tag. Nr. 106 - Solidariteit - Uitzetting door de GNR - Republikeinse Nationale Garde

"We hebben geleerd te vliegen als vogels, te zwemmen als vissen;

Maar we zijn de eenvoudige kunst vergeten om als broers te leven." - Martin Luther Koning

Nadat de windkracht gisteravond merkbaar toenam, hebben we voor de zekerheid het weerbericht bekeken. - Er worden rukwinden en aanzienlijke regenval voorspeld voor de nacht.

Het was zeker een goede beslissing om het pop-up dak ingeklapt te houden. De nacht is zichtbaar onrustig, we worden steeds weer wakker. Het regent op het dak van de auto, de helling van de zee is weer toegenomen en rukwinden doen de auto regelmatig schudden. Torgit, die zich 's nachts meestal in de daktent verstopt, vindt het nu te warm. Hoewel we vanavond de bijverwarming niet aan hebben staan, is het precies mijn temperatuur. - Voeg er een schetende hond aan toe en het zou bijna perfect zijn. Als de wind 's ochtends wat gaat liggen, val ik in een diepe slaap.

Vanochtend worden we niet gewekt door de zon. Toch zijn we vroeg wakker. Is het de bezorgdheid over de GNR of is het gewoon omdat we geen verduistering aan de voorkant van de auto hebben. - Heeft het zin om meteen klaar te staan?

Heeft de vliegende Hollander gelijk? Vandaag de dag zou dit "de veiligste plek ver weg" zijn. - We vertrouwen de situatie niet. Vannacht zijn er nog twee voertuigen aangekomen. - Een Bielefeld VW T4, met een ingebouwde open haard, en een Landy. De Land Rover is waarschijnlijk van serie II. Vanwege de wind werd de daktent ook niet uitgeklapt, maar werd er een tunneltent opgezet. Respect voor het zo nauwkeurig opzetten van de tent midden in de nacht.

Mijn ochtendwandeling is kort. Een duik in zee zit er vandaag niet in. De zee is veel te woelig. Ik ga dus liever terug aan boord, vooral omdat de volgende bui eraan komt. De auto is van binnen zwaar beslagen. Alleen het geklop van de Zwitser naast ons waarschuwt ons voor het gevaar. - De GNR is niet alleen terug, maar ook heel dichtbij. - Gelukkig vertrouwden we op ons instinct. De auto is dus meteen klaar voor vertrek. De heren in hun nette uniformen zijn al druk bezig bij het buurvoertuig. Ze maken foto's. Als ik achteruit de parkeerplaats uitrijd, houdt niemand ons tegen. En dat hadden ze makkelijk kunnen doen. Een van de geüniformeerde mannen lacht naar me, hij lijkt tevreden. Een keer minder formaliteiten.

Natuurlijk is onze actie ambivalent. En ik begrijp het volkomen als iemand zegt dat straffen gerechtvaardigd is. Er zijn steeds meer kampeerders en ook steeds meer wilde kampeerders. En die letten niet allemaal op hun omgeving. Maar het is hier zo makkelijk. Er zijn genoeg afvalbakken, die regelmatig geleegd worden. Ik heb meerdere keren het afval van anderen opgeruimd. - Desondanks zijn we natuurlijk blij dat we aan verdere vervolging zijn ontsnapt.

Na de schok krijgen we iets te eten voor het ontbijt. Daarna rijden we naar Rafaels camping. Onderweg maak ik van de gelegenheid gebruik om Hector bij een benzinestation schoon te maken met een trekker. Dan zal het kraken van onze schuifdeur wel ophouden. Onbeperkt stromend water, een warme douche, een echte wastafel, walstroom is ook een luxe. - We komen oude bekende gezichten tegen. Maar we hebben ook een nieuw gezicht meegenomen. Etienne wil hier voorlopig ook onderduiken.

Weet je wat het morgen is? - 20 december is de "Internationale Dag van de Menselijke Solidariteit".

Solidariteit, een houding van solidariteit, werd in 2005 door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties erkend als een essentiële waarde. - Elk jaar werd 20 december uitgeroepen tot de Dag van de Menselijke Solidariteit. - Het doel was om duidelijk te maken hoe elementair het is om mondiale uitdagingen in solidariteit aan te pakken en zo de mondiale ontwikkelingsdoelen te bereiken.

De wereld als een grote familie die samenwerkt en doelen bereikt? Solidariteit als basisprincipe van menselijk samenleven? - Wereldwijd zeker een grote uitdaging. - We kunnen zien hoe moeilijk dit is op de VN-conferentie over klimaatverandering in Madrid. Ik zou graag willen weten in hoeverre onze "Duitse Greta" Luisa Neubauer, het resultaat als solidariteit beoordeelt?

Aan de andere kant lijkt solidariteit in kleine dingen vaak zo eenvoudig. Hoe vaak zijn we onderweg geholpen, hoe vaak hebben we zelf geholpen? Vaak is een glimlach al genoeg. - Waarom lukt ons dit zo zelden in het grote geheel? - Is het makkelijker om op te gaan in de grote massa? - Ik weet het niet.

Pas op afstand realiseer ik me dat we voorlopig afscheid moeten nemen van "ons" strand.

Alle goede dingen komen in drieën? We tarten ons geluk liever niet.

Realisatie van de dag: We hebben geluk gehad, ook al is het niet tastbaar.