Als we 's ochtends wakker worden, is de oorzaak van het nachtelijke gebrul snel gevonden. Het is geen gebrul, het zijn ook geen turbines, zoals we dachten... - we hebben onze overnachtingsplaats gewoon pal naast een ruisende wildwaterrivier gezet. - Misschien was het een goed idee om 's nachts geen grondige verkenning uit te voeren. Niemand zou hier willen zwemmen. Voorlopig gaan we weer op pad. Het is nog vroeg, maar we vinden een McDonald's die over een paar minuten open gaat. - Hoewel we zo verwend zijn door de "Fette Kuh", volgens ons de beste hamburgertent van Keulen, dat we nooit meer een hamburger bij Megges zullen eten, trakteren we onszelf op een koffie. Want die smaakt hier nog steeds goed. Verkwikt en fris gewassen zijn we een paar minuten later weer op weg. 

Via Lienz, Oberdrauburg en Mauthen naderen we de Plöckenpass en daarmee de grens tussen Oostenrijk en Italië. - We rijden door de Karnische Alpen en doen onze eerste boodschappen op Italiaanse bodem in Tolmezzo. We stoppen voor ontbijt aan de rivier de Tagliamento. Hoewel we nog maar een klein stukje door Italië hoeven - het is nog zo'n 120 kilometer naar Triëst - besluit ik het verplichte Italiaanse waarschuwingsbord op de bagagedrager te bevestigen. Het is één ding dat zo'n bord maar in twee EU-landen verplicht is. Maar het is nog iets anders dat de versie voor Italië visueel nauwelijks te onderscheiden is van de versie die in Spanje is voorgeschreven. Als je de verkeerde ophangt, krijg je zogenaamd alsnog een boete. Wij hebben gekozen voor de hopelijk veiligere versie. Spanje aan de ene kant (want daar willen we binnenkort naartoe) en Italië aan de andere kant. Hopelijk zetten we het bord niet per ongeluk verkeerd om. 

Om ons de tolvignet die we in Slovenië moeten betalen te besparen, laten we het navigatiesysteem een alternatieve route zonder snelweg berekenen. Deze brengt ons ver door de bergen. De route is langer, maar we genieten er meer van vanwege het prachtige landschap. 

Achterkant van een witte VW California met bagage op een groen veld
Torgit en Marc knuffelen een klein wit hondje op een turquoise FatBoy
Uitzicht over zee naar het oude centrum van Rovinj bij zonsondergang

Rond het middaguur bereiken we onze bestemming voor vandaag: Rovinj.

Hector vindt een verblijfplaats voor de komende twee nachten op een privéterrein. We halen de fietsen uit elkaar en gaan richting het strand.  

Dit ligt in een bosrijk park, Punta Corrente, ook wel bekend als de Gouden Kaap. - Johann Georg von Hütterott, een Oostenrijkse industrieel, kocht tegen het einde van de 19e eeuw een aantal eilanden aan de kust van Rovinj met het doel er een kuuroord met klimaat te vestigen. Het project werd nooit voltooid, maar het park met zijn verscheidenheid aan planten bleef behouden. Vandaag kun je onder pijnbomen in de halfschaduw van de zon genieten. We zijn blij met het fantastische weer. Het water is warm en helder, maar toch verfrissend. Het enige wat ik mis zijn de vele zee-egels die ik hier verwachtte te zien. Maar daar is een verklaring voor. De Kroaten beweren dat er in heel Kroatië geen zee-egels meer zijn omdat de Italiaanse toeristen ze allemaal hebben opgegeten. - Oeps! 

Ik weet zeker dat alles al geschreven is over Rovinj, waar we nog twee dagen blijven - ik begrijp nu waarom Zoran, mijn oude teamgenoot, er altijd zo enthousiast over was. - De oude stad is gewoonweg prachtig: de huizen staan dicht opeengepakt aan de waterkant van de landtong. Kronkelende steegjes geplaveid met grote kinderkopjes leiden bergopwaarts naar de kerk van St Euphemia. De torenspits is niet alleen kenmerkend voor het stadsbeeld, maar ook voor de vele reisgidsen waarop hij staat afgebeeld. Later vinden we de perfecte plek om op de havenpier naar de zonsondergang te kijken. Dan is het tijd om te dineren. De vis ziet er erg goed uit, maar ik wil een Balkanschotel. - Naast de vele leuke restaurantjes nodigen kleine boetiekjes uit om te gaan winkelen. Maar wij sluiten liever af in een van de vele ijssalons. Heerlijk, maar het komt niet in de buurt van "Der Eismacher", onze Keulse ijssalon aan de Severinstraße 53. Je beseft dat het thuisgevoel voor Keulenaars soms ook Italiaans is. - We vonden Rovinj heel erg leuk. Maar we zullen ons vooral de gastvrijheid herinneren.

Torgit en Marc zitten op de kademuur van Rovinj voor zonsondergang
Deel onze reis met je vrienden
nl_NLDutch