Geluk is geen kwestie van geluk

Of toch niet? Iedereen die onze blog volgt, weet dat het onderwerp geluk mij bijzonder na aan het hart ligt. Ik ben ervan overtuigd dat je met de juiste instelling en een positieve kijk op dingen geluk een boost kunt geven. Het is echter niet alleen geluk, maar ook af en toe pech in het leven. Niet elke speling van het lot, niet elk ongeluk kan ongedaan worden gemaakt met een positieve instelling. Vooral als gehandicapte denk ik dat ik dit kan beoordelen. In mijn geval was het een ongeluk, een ongeluk. In verzekeringsjargon spreekt men ook wel van "PAUKE": Een ongeluk is een Pplotseling van abuiten unvrijwillig op de Klichaam eing gebeurtenis. Voor mij betekent dit ongeluk dat ik veertig jaar later nog steeds blind ben aan mijn linkeroog. 

Natuurlijk, eenoog is beter dan blind. Met een beetje sarcasme is het best te verdragen. Per slot van rekening is de "eenoog koning onder de blinden" - Erasmus. En mijn favoriete grap hierover: "De dove zegt tegen de blinde: Ik kan geen grappen over handicaps meer aanhoren. De blinde antwoordt: Mee eens. 

Op de een of andere manier zijn er slagen van het lot in het leven die de ene persoon breken en de andere versterken. Toen ik IsasWomo Toen ik haar blog las en haar verhaal las, moest ik Isa wel vragen om haar verhaal met ons te delen. Dat heeft ze gedaan. Dus ik geef het woord aan Isa:

Wanneer een kleine, oude camper je hele leven op zijn kop zet...

Ik ben Isa en tot mijn 27e had ik niets met kamperen. Mijn ouders namen ons kinderen twee of zelfs drie keer per jaar mee op vakantie, maar we waren altijd de typische pakketreizigers.

Mijn enige ervaring als kampeerder was als kind, op een waanzinnig koude, regenachtige, klamme tentnacht in de tuin van het jeugdvrijetijdscentrum in Dortmund.

En toch was hij al ALTIJD Daar, de droom van een eigen campertje. Het beeld van mij zittend tussen de duinen op een strand, met een grote witte hond naast me en een kleine, oude camper met een knalrode luifel (heel belangrijk 🙂 ) op de achtergrond staat in mijn geheugen gegrift.

Ik kan je niet vertellen waarom ik dit beeld al zolang ik me kan herinneren in mijn hoofd heb... Ik weet gewoon dat het er altijd is geweest! Ik kende geen grote witte hond, laat staan dat ik wist hoe het was om in een camper te reizen.

Lange tijd leek het erop dat de gedachte een droom zou blijven, want mijn werkelijkheid was een andere... een heel andere.

Ik kreeg mijn eerste hernia op 16-jarige leeftijd tijdens een trainingskamp in Spanje. Geen enkele dokter heeft nog kunnen zeggen waarom en of alles wat daarna volgde te maken had met wedstrijdsport.

Maar na het eerste incident volgden er nog 22 in de volgende 6 jaar, met een mix van 12 operaties. Maar dat was helaas nog niet alles. Nadat grote delen van mijn ruggengraat verstijfd waren en ongeveer 6 maanden nadat ik mijn opleiding tot fysiotherapeut had afgerond, werd ik opnieuw ernstig ziek.

Deze keer was het echter niet mijn schuld.

Pech, gekoppeld aan het idee dat mijn proeftijd inhield dat ik onder geen beding mocht verzuimen, betekende uiteindelijk dat ik 13 weken in een "kunstmatige coma" lag en de daaropvolgende twee jaar bijna de hele tijd in een rolstoel in revalidatieklinieken zat.

Op dat moment ging het zo slecht met me dat vier verschillende deskundigen tot de conclusie kwamen dat geen nieuwe baan, geen omscholing, geen andere studies, het enige wat overbleef de permanente voorbereiding was.

Dus mijn professionele toekomst was ook verleden tijd, A-niveau's, studies, sollicitaties... allemaal naar de prullenbak!

Gelukkig had ik mijn hond Milla en mijn familie!

Mijn langdurige relatie eindigde tijdens mijn tijd in de rolstoel, maar mijn familie stond altijd aan mijn zijde. Vooral mijn moeder bracht dagen en nachten door aan mijn bed, dankzij speciaal verlof en kamers van familieleden, en ik denk niet dat ik ooit de moeite zou hebben genomen om mijn eigen voordeur uit te komen zonder mijn hond.

Ongeveer 2,5 jaar later begon ik me langzaam beter te voelen.

Ik kon halverwege weer lopen en vatte moed... op de een of andere manier zou het doorgaan, ook al is er echt iets leukers dan op 27-jarige leeftijd weten dat je als vervroegd gepensioneerde nooit meer geld zult verdienen als werknemer. Dit gevoel van je hele leven "niet nodig zijn" is allesbehalve "leuk". Nog afgezien van het feit dat ik geen geld had om van al die vrije tijd te genieten.

Een groot gebarsten bloedvat was de schuldige. In november ging ze voor controle naar de dokter... alles was in orde! Sommige dingen zullen nooit begrepen worden.

Mijn moeder was altijd iemand die zei, als ik eenmaal met pensioen kan, dan wil ik reizen, dan wil ik weer studeren via de "Senior University", een cursus aquarelleren volgen... dan wil ik dit, dan doe ik dat.

Te laat!

Alles wat er in deze jaren is gebeurd, heeft me ertoe gebracht te zeggen dat ik mijn leven moet veranderen, het kan zo niet verder en nu ik redelijk gezond ben... als het niet nu is, wanneer dan wel?

Dus herinnerde ik me mijn droom van een kleine, oude camper.

Een jaar en meer dan 100 tweedehandsvoertuigen later kon ik mijn allereerste camperreis maken.

3 dagen op Möhnesee, minder dan 100 kilometer van huis en doorspekt met 327 beginnersfouten, maar voor mij was het het begin van een groot avontuur. 🙂

Natuurlijk was mijn hele familie veel minder overtuigd van mijn reisplannen dan ik, ze waren allemaal erg bezorgd dat het "zieke meisje niet alleen kon reizen".

Hmmmm... ja!

Bovendien was er zo'n 7-8 jaar geleden vrijwel geen Duitstalige informatie online over alleen reizen met een camper. Er was veel over backpacken etc., maar "kamperen" alleen met een camper als vrouw... er was niets!

Van het een kwam het ander...

Hoewel ik al haar zorgen begreep, werkten de dagelijkse telefoontjes met familie en vrienden op mijn zenuwen. Soms ging mijn mobiel 3-4 uur ononderbroken over omdat iedereen wilde weten of het goed met me ging.

Bovendien was er, zoals ik al zei, geen informatie van andere soloreizigers online te vinden, dus sloeg ik met mijn eigen blog twee vliegen in één klap.

Vrienden en familie konden regelmatig controleren of het goed met me ging en andere mensen met dezelfde droom konden informatie ontvangen.

Ik begon eerst met bloggen via een heel eenvoudig, gratis portaal, maar dat stopte na ongeveer een jaar met werken.

Dit maakte voor mij eigenlijk duidelijk dat ik niet verder zou gaan met schrijven. Want na een jaar waren de grootste zorgen van familie en vrienden verdwenen.

Daar komt nog bij dat mijn schooltijd me niet per se veel plezier in schrijven heeft gelaten. Volgens mijn leraar Duits ben ik ongelooflijk fantasieloos, is mijn expressie nauwelijks adequaat en oké, het is waarschijnlijk waar dat mijn spelling tekenen van dyslexie vertoont. Niet bepaald de beste basis voor mijn eigen blog! 🙂

Maar toen begon ik steeds meer berichten te ontvangen van volslagen onbekenden die wilden weten hoe ze me konden blijven volgen. Op een gegeven moment vertelde ik een goede vriendin over deze berichten en ze vroeg me rechtuit: "En waarom doe je het niet op de juiste manier? Je hebt toch tijd en niets te verliezen?"

Maar ik wist HELEMAAL NIETS Ik had het geld niet om een duur bureau in te huren.

Dus spendeerde ik de volgende weken en maanden bijna dag en nacht online op zoek naar alle informatie die ik nodig had om mijn eigen blog op te zetten.

Ruim 4 maanden later werd IsasWomo gelanceerd!

Wat volgde was een mix van hard werken en geluk!

Ik zal eerlijk zijn, sinds IsasWomo bestaat, is er geen dag geweest dat ik niet op een of andere manier online heb "gewerkt". Volgens mijn wekelijkse online werkschema ben ik gemiddeld 9,5 uur per dag online. Dit is inclusief bijvoorbeeld het schrijven van e-mails of tijd die ik doorbreng op een sociaal platform. Maar... dit is een gemiddelde tijd voor alle dagen van de week, inclusief alle feestdagen, zaterdagen, zondagen enzovoort.

Waarom schrijf ik dit zo precies? Ik probeer niet te bewijzen hoe "hardwerkend" ik ben... onzin, ik ben zelfstandige en ik moet het werk alleen doen! Ik wil gewoon laten zien dat het heel goed mogelijk is om geld te verdienen als "campingblogger" of "campingschrijver"... maar dat het niet werkt met een beetje "hobbybloggen" ernaast.

Afgezien daarvan had ik geluk!

Met het onderwerp soloreizen richtte ik me op een sector die vanaf het begin bijna leeg was en genereerde ik relatief snel relatief goede lezerscijfers. Daardoor bereikten de eerste kleine verzoeken om samenwerking me al na een paar maanden en na ruim 1,5 jaar kon ik mijn eigen bedrijf als "campingblogger" opzetten.

Ik ben nu bijna 4 jaar zelfstandig ondernemer.

Ik schrijf voor mijn blog, spreek op podcasts, maar schrijf ook veel voor tijdschriften, vakbladen en andere sites of help bedrijven met hun social media-profielen.

Als ik denk aan alles wat er de afgelopen 10 jaar is gebeurd, is het allemaal pure waanzin!!!!

Waarom schrijf ik je dit allemaal?

Ik hoop dat mijn "reis" jullie bewijst dat alles mogelijk is in deze tijd! Zelfs de aankoop van een kleine, oude camper kan leiden tot een geheel nieuwe professionele toekomst.

Hoe lang het allemaal zo blijft werken... wie weet? Op dit moment gaat het grotendeels goed met me dankzij de medicatie, ik geniet van elke dag dat ik "op tournee" kan gaan, ik ben blij met elke nieuwe baan en ook al klinkt het misschien totaal onsympathiek, maar ik ben echt trots dat mijn leven op dit moment is zoals het is! (Afgezien van Corona!!)

Oh, en omdat ik zo weinig heb geschreven over het kamperen zelf... Zweden!

Een tijdje geleden heb ik een hele zomer, of bijna 5 maanden, in Zweden doorgebracht en het was een fantastische tijd!

Ik vond het noorden nog mooier dan het zuiden, want in het noorden is Zweden nog zoals ik me het land altijd had voorgesteld. Dorpjes zoals Michel van Lönneberg en enorme meren die mijn hondenmeisje en ik voor onszelf hadden.

Als je op zoek bent naar kampeertips, uitgebreide tours, leuke adressen en een kijkje achter de schermen van de sector, kun je natuurlijk een kijkje nemen op IsasWomo of IsasWomo in de sociale media.

Dus... laat je niet ontmoedigen en leef je passie nu... niet later! Je zult zien dat een kleine passie soms hele nieuwe, grote talenten naar boven brengt.

We weten alles over gisteren, we voelen allemaal het nu... maar niemand....niemand, niemand, niemand in deze grote wijde wereld kent morgen!

Met dit in gedachten... blijf gezond 😉

Uw Isa

Isa schrijft dat ze geluk heeft gehad. Hoe zie jij dat? In ieder geval heb ik nog een punt toegevoegd aan mijn definitie van geluk. Geluk is steeds weer opstaan. Vooral waar anderen blijven zitten. Dank je wel Isa!