Dag 190 - Ibiza ontwaakt uit zijn winterslaap

Als we vanochtend wakker worden, staan we weer in onze rivierbedding bij Benirrás Beach. - Maar vannacht is hier een ander busje binnengeslopen. Niet helemaal in de rivierbedding, maar in onze uitgang. - De kleur komt ons bekend voor. Het is Ashley, die we een paar dagen geleden hebben ontmoet op de klif boven Platja Pou d'es Lleo.

Na een douche praten we in ons kantoor thuis bij over de laatste paar dagen op de blog. - Het schrijven is er een beetje bij ingeschoten. - Ik maak de tekst over Formentera af en Torgit heeft een paar gedachten over het ontwaken van het eiland. - We gaan vandaag de dag op het strand doorbrengen, want niet alleen schijnt de zon, het is ook de eerste volledig windstille dag die we op Ibiza hebben gehad. - We vinden het heerlijk om in de zon te liggen. Ik ga eerst zwemmen. - Het water lijkt ook warmer vandaag. - Daarna zitten we op ons picknickkleed op het strand met onze muesli. - De meest relaxte dag van onze rondreis. Komt het door de zon? We weten het niet. Ik haal in ieder geval alles uit de dag en ga een paar keer zwemmen.

Torgit: We zijn nu een paar dagen op Ibiza, sinds eind februari. Toen we aankwamen was het hier nog winter, het was niet alleen koud maar ook winderig. Twee weken eerder trokken hevige stormen over het eiland, tot orkaankracht aan toe. We hebben de uitlopers op het Spaanse vasteland meegemaakt. We kunnen de schade en zelfs verwoesting hier overal zien. Omgewaaide bomen, dichtgetimmerde villa's aan zee, half ingestorte houten daken en de zee heeft ook veel meegenomen en ergens anders op het strand weer uitgespuugd. Toen we aankwamen was het rustig en vredig, alsof het eiland devoot afwachtte, de adem inhield om te zien of het hierbij bleef of dat er nog meer stormen zouden komen. Veel winkels en restaurants waren nog gesloten en verlaten, sommige met grappige slogans op de gesloten deuren, zoals 'we laden onze batterij op'. Alles was stil.

Nu zien we dat het eiland langzaam ontwaakt uit zijn winterslaap. We zien steeds meer ambachtslieden. Het eiland komt tot leven, gehamer en gezaag verbreken de stilte, het ruikt naar verse verf. Het eiland likt zijn wonden, repareert zichzelf en maakt zichzelf mooi.

Velden worden bewerkt, tractoren ploegen overal, vogels fladderen opgewonden om hen heen en pikken naar de vers gebroken aarde. Het eiland wordt steeds kleurrijker, met overal bloemen in alle kleuren. De amandelbomen zijn roze, de rotsrozen zijn wit, de venkel bloeit geel en de gele ganzenkers schitteren tegen de oude bruine stenen muren. Een zee van blauwe bloesem strekt zich uit over de hellingen.

De oude vijgenbomen waar ik zo van hou, laten hun eerste lichtgroene blaadjes groeien, hun takken al gesteund zodat ze later de zware last kunnen dragen. Naast het alomtegenwoordige frisse groen van de pijnbomen. Daartussen de betoverende, knoestige stammen van de Savina. De geur van wilde kruiden, rozemarijn, tijm en lavendel hangt overal.

s Nachts is het nog koel, maar overdag is het al lekker warm, de zon schijnt fel vanuit de blauwe lucht en verjaagt de koele vochtigheid van de ochtend. Een paradijs voor flora en fauna.

En voor ons natuurlijk ook. We genieten ervan om dicht bij de natuur te zijn en kijken naar de kleine salamanders die schuchter rond ons busje scharrelen terwijl we 's ochtends van onze eerste koffie genieten. Het kreupelhout ritselt overal. We zijn gelukkig.

Ik kan het alleen maar eens zijn met Torgit. We zijn gelukkig! - Vandaag op het strand gaf ons veel energie. - Ik heb vooral genoten van het zwemmen. Later rijden we met Hector naar onze geliefde rivierbedding. Morgen willen we het eiland wat meer verkennen.

We gaan terug naar het strand voor de zonsondergang - een Spaanse vrouw zit daar meditatief te trommelen. De geluiden van de trom lijken over het water te pulseren. Kort na zonsondergang verandert de lucht weer van kleur. Het blauwe uur is perfect. - De trommel valt stil. De trommelaar komt naar het water waar Torgit en ik staan en genieten van het moment. - Dan probeert ze een hartsteen tussen twee takken te klemmen en een foto te maken. Het hele gebeuren lijkt erg meditatief. Ik probeer dit moment ook vast te leggen. - Dan spreek ik haar aan en laat haar de foto zien. Ze glimlacht en vertelt me dat het fotograferen van deze steen echt een soort meditatie voor haar is. - Soms ben ik een beetje ongevoelig. - Maar ze was erg blij met de foto. We stellen ons aan elkaar voor. Ik stuur Victoria, haar naam, de foto. - Een mooie avond lijkt letterlijk in zee te zinken. - We lopen terug naar Hector. Ontspannen en gelukkig.