Dag nr. 76 - Drie klassen maatschappij... - Odiáxere Dam

„Man kann die Menschen in drei Klassen einteilen: Solche, die sich zu Tode arbeiten, solche, die sich zu Tode sorgen, und solche, die sich zu Tode langweilen.“ – Sir Winston Churchill

Jarenlang werkten we ons bijna dood. - Maar zowel Torgit als ik hebben altijd met plezier gewerkt. - Er is niets erger dan een baan hebben alleen maar om naar het weekend uit te kijken. Toch werkten we veel, heel veel, soms te veel.

De foto van de slakken van onze zoektocht naar straatkunst gisteren in Lagos past daarentegen heel goed bij wat we vandaag te melden hebben. - We doen het momenteel wat rustiger aan, wat betekent dat we langzamer reizen. Terwijl we aanvankelijk het gevoel hadden dat we reisden alsof we thuis woonden, doen we het nu bewust rustiger aan. - Hier is een klein voorbeeld: We waren precies een maand geleden in Nazaré, op dag nr. 45 - de golven waren niet zo groot in de hotspot voor big wave surfers. Dat is nu waarschijnlijk wel het geval. Twee dagen geleden slaagde de Française Justine Dupont erin een van de hoogste golven te bedwingen die ooit door een vrouw zijn bedwongen. - Dat hadden we graag gezien. Maar om er nu weer heen te gaan is te veel stress voor ons, in ieder geval voor één tour. - We doen het tenslotte liever rustig aan. - Maar deze traagheid leidt tot onverwachte gevolgen.

Bisher gab es immer etwas zu tun. – Doch am heutigen Tag ist es anders: Nach 76 Tagen, sagt Torgit plötzlich, „es ist mir langweilig. – Es ist das erste Mal, dass mir langweilig ist.“ –  Ich reagiere sofort, wie es meine Art ist und versuche eine Lösung herbei zu führen. – Was wollen wir dagegen tun, ist meine Frage. – Torgits Antwort verblüfft mich. – Warum sollen wir etwas dagegen tun, eigentlich ist es doch ganz angenehm. Ich lasse das ganze erst einmal sacken, dann hinterfrage ich es. – Torgit und ich stellen gemeinsam fest, dass wir Langeweile eigentlich gar nicht kennen. Und selbst dann, wenn es langweilig zu werden droht, suchen wir uns immer etwas, um uns zu beschäftigen. In der Regel gibt es ja auch immer etwas zu tun. – Komischerweise haben wir ansonsten ein schlechtes Gewissen. – Einfach nichts tun, darf man das? – Ist das überhaupt erlaubt? – Wir tun nur dann einmal nichts, wenn es uns nicht gut geht, wenn wir krank sind. Und selbst dann haben wir ein schlechtes Gewissen, nichts zu tun.

Zelfs als ik voor de verandering in de hangmat lig, doe ik iets. Ik schrijf op de blog, ik lees iets, ik check mijn e-mails, ik bel iemand. - Maar ik vind het ongelooflijk moeilijk om gewoon de lucht in te kijken. - Hoe snel lachen we de smartphone-generatie uit? - Lui, egocentrisch, verliefd op hun smartphone. Ik hoor dat de hele tijd. - Maar wanneer kijken we echt naar onszelf? - Misschien nu.

Als ik uit het raam kijk, zijn daar de flamingo's weer. - Ze lijken geen slecht geweten te hebben omdat ze niets doen. Torgit en ik analyseren een tijdje waar onze schuldgevoelens vandaan komen. - Ik argumenteer dat ze dit als ambtenaar van beroep perfect zou moeten kunnen. Ze countert handig dat ze naast haar baan als ambtenaar altijd al tafels heeft bediend. - Maar is dat niet weer de rechtvaardiging, het schuldige geweten? - We gaan de kwestie vandaag niet definitief oplossen. Maar je merkt wel dat we er allebei nog over moeten praten.

En toch schijnen er mensen te zijn die zich vaak vervelen. Ik denk niet dat ik daar snel aan zal wennen. - Dus wat is er te doen?

Omdat we de 28e een afspraak hebben met Spacecamper, gaan we vandaag beginnen met het opmeten van Hector. Als je niets te doen hebt, zoek je gewoon een nieuwe taak. In deze context is het opvallend dat je alles zelf moet doen. - Dat zou eigenlijk de taak van Torgit zijn, zoals het gezegde luidt: niets is te moeilijk voor een ingenieur. - Maar dit lijkt niet te gelden voor vrouwelijke ingenieurs, we kennen vrouwen... en maten, lengtes enzovoort. (Opmerking van Torgit: ik hoef hier toch geen commentaar op te geven? )