Dag 91 - Self is the man ...

Vanochtend worden we opnieuw gewekt door de opkomende zon. Terwijl we de blinden omhoog duwen, kijken we uit over de azuurblauwe zee en het Praia de Loulé Velho. We staan ongeveer drie meter boven de zee op een okerkleurig duin in een gezellig dennenbos. Alleen 's nachts moet je goed kijken, want er staan overal cactussen tussen de pijnbomen. We genieten een tijdje van ons uitzicht op zee, ingepakt in onze dekens. - Als het tijd is om op te staan, besluit ik een snelle duik in zee te nemen.

Kurz war die richtige Entscheidung. – Angeblich hat der Atlantik um diese Jahreszeit 18°. Gefühlt maximal 14°. – Das passt zur Aussen-temperatur, denn auch diese liegt heute bei circa 14°. – Also schnell unter die Außendusche, diese macht zwar auch nicht wärmer, doch dann kann ich zumindest sauber zurück in den Bus. Hier gibt es lecker Kaffee. – Vor allem ist unsere morgendliche Kaffeezeremonie, seit unserem Besuch zu Hause, deutlich entspannter. – Wir haben uns einen größeren Espressokocher von Bialetti zugelegt. Es heißt immer noch „möchtest du noch ein Schluck Kaffee“ doch die Betonung hat diesen gewissen Unterton verloren.

Daarna speel ik een beetje met de hond van onze buren, een Mechelaar. Hij lijkt niet alleen krachtig en evenwichtig, hij is het ook. Na een half uur is niet hij uitgeput, maar kan ik meteen weer gaan slapen.

Torgit macht währenddessen einen ihrer Strandspaziergänge und bringt einige Muscheln mit. – Das Thema Hund bringt uns wieder mal zum Thema eigener Hund. Über das ob, die Rasse und so weiter sind wir uns seit langem einig, doch über das wie, sprich die Hundeerziehung, diskutieren wir noch. Einig sind wir uns aber, dass wir mit einer Stimme klang sprechen wollen. – Sicherlich liegt der richtige Ansatz mal wieder in der Mitte. Noch gilt es die Mitte zu finden. (Anm. von Torgit: Während meine Seele beim Strandspaziergang baumelt, fallen mir immer wieder besonders große und schöne Muscheln ins Auge. Warum fallen immer die besonders schönen Dinge auf? Muss denn alles immer perfekt sein? Haben nicht gerade unperfekte Dinge ihren besonderen Reiz, Dinge mit Ecken und Macken? So wie wir? Das hatten wir doch schon mal in der Zitadelle von Bleye, das Ultra IPA von PIP, „Das Bier des unperfekten Perfekten.

Conclusie van de dag: Leve de perfecte imperfectie! Leve de perfecte onvolmaaktheid!

Daarna maak ik een wandeling langs het strand. Er staan een paar wilde busjes tussen de pijnbomen. Ik ga op zoek naar Elisabeth, het Franse meisje uit de Elzas dat ik in het vliegtuig heb ontmoet. Zij zou hier ook haar kamp hebben opgezet voor de nacht. - Ik vraag rond en een Oostenrijker geeft me de beslissende tip. Elisabeth en haar vriendin zitten achter zijn caravan. Een spannende groep, inclusief de Oostenrijker.

Ik vind het altijd spannend om bijna elke dag nieuwe reizigers te ontmoeten. Vandaag bijvoorbeeld de Oostenrijker Engelbert Fleischhacker. Hij reist met zijn hond Willi. Engelbert schrijft over hun ervaringen onderweg vanuit het perspectief van zijn hond Willy.

Wat oorspronkelijk bedoeld was als een soort dagboek vult nu drie boeken. Deze doen verslag van Willy's reizen naar de Noordkaap, naar Gibraltar in een camper en hun rondreis door Engeland, Schotland en Ierland. - Engelbert vertelt over zijn vorige leven als taxichauffeur. Over een mishandelende klant en waarom hij zijn oude leven zat was. Maar bovenal vertelt hij me over een reis naar geluk. Zijn golden retriever Willy is al vier en een half jaar bij hem en is sinds kort een wilde promenade mix. Zoals je aan zijn veer kunt zien, is hij een kleine hippie.

Er zijn veel spannende mensen onderweg. Maar weinigen lijken voor hun plezier te zijn vertrokken. Vaak lijken noodlotstreffers de drijvende kracht achter hun vertrek te zijn. Slechts weinigen lijken voor hun plezier op weg te zijn gegaan. Zou dat ons aan het denken moeten zetten?

Op een gegeven moment besluit ik terug te gaan naar de Torgit en Hector. Omdat er voor morgen een zonnige dag wordt voorspeld, wil ik kijken of we de accuaansluitkabel voor onze nieuwe zonnetas op de campingaccu kunnen aansluiten. Als ik had geweten waar ik aan begon, had ik het waarschijnlijk uitgesteld tot morgen. Want om bij de accu-aansluitingen te komen, moet je eerst de bestuurdersstoel verwijderen.

Maar gezegd is gezegd. Dus ik zoek gereedschap, zet een 13 mm inbus op de ratel en daar ga ik. Als het zadel verwijderd is, realiseer ik me dat de klemmen niet direct gemonteerd kunnen worden. Dus ik leen een zijkniptang uit de buurt en maak de klemmen open. Daarna schroef ik alles vast, monteer ik het zadel en controleer ik de app. Blijkbaar is alles goed gegaan. We hebben geen airbag geactiveerd en er was geen foutmelding op het display. Maar werkt het? Morgen, als de zon schijnt, zullen we slimmer zijn.