"Hamburg, 8.30 uur, weer regen. Perfecte hold voor het haar - Three Weather Taft..."

Als je deze slogan kunt blijven zeggen, dan ben je oud, heel erg oud. Zo niet, dan ben je jong of vergeetachtig. Je kunt kiezen. Als je net als wij in de jaren tachtig bent opgegroeid, kun je niet om de advertentie van Taft heen. Preppy dame in een zakelijke outfit, vliegend over de hele wereld in een privéjet. Ongeacht het weer is het kapsel precies goed. Was deze zakenvrouw het geheime model van de jetset? In de jaren negentig vloog ze zelfs de wereld rond in de Concorde.

"Tussenstop München, het waait behoorlijk. Perfecte pasvorm - Three Weather Taffeta..."

Ondertussen is niet alleen de Concorde verleden tijd, maar wordt de wereld rondvliegen niet langer als chic beschouwd. Dankzij Corona blijven de meeste mensen thuis. Budgetmaatschappijen zijn uit. Toch moest ik vandaag aan deze reclameslogan denken. Niet alleen omdat of ook al ben ik oud, maar vooral omdat we verschillende landsgrenzen hebben overschreden.

Eindelijk zijn we weer "onderweg". - We zijn weer onderweg. We leven al een tijdje in de bus. Maar tot nu toe zijn we niet ver gekomen en ook niet aangekomen.

Dit heeft verschillende redenen: Weet je hoe het is als je naar een nieuwe flat verhuist, maar het duurt even voordat je er bent? - Ik bedoel echt aankomen, zodat het je thuis wordt.
Dit was bij ons ook het geval. Te beginnen met de breuk van de aandrijfas, het pop-up dak liep vast en er was wanorde. Daarnaast gaven onze vouwfietsen van United City Bikes helaas de geest. Maar alles moest anders.

Zelfs in de bus is het niet altijd zonnig. Vandaag regent het bijvoorbeeld. Maar belangrijker is dat we gelukkig zijn. We staan op een groene weide aan de rand van de Ticino, de Zwitserse Ticino. 45°29'54.3″N 8°46'17.3″E. Aan de rand van het Parco del Ticino, dat langs de gelijknamige rivier tussen Lombardije en Piemonte loopt.

Vanochtend zijn we gestart in Wachtberg-Pech, vlakbij Bonn. Onze bestemming is Italië. Vanwege de verkeerssituatie leidt het navigatiesysteem ons via Landau in de Pfalz naar Frankrijk. Dus ontbijten we kort na zonsopgang op Franse bodem, namelijk op een landweggetje bij Roppenheim. De dauw hangt nog op de maïsvelden, er hangt mist over de grond. De perfecte plek voor onze vruchtenmuesli.

Toen we een paar dagen geleden een pitstop maakten bij Delta4x4, kregen we een hoes voor ons reservewiel. Dit is niet alleen de juiste plek om te beslissen of we hem monteren, maar ook om er een paar foto's van te maken.

Iffezheim

Daarna gaan we verder en stoppen we nog een keer kort bij de Rijncentrale in Iffezheim voordat we de Rijn oversteken en de grens met Duitsland oversteken. Onze reis naar Frankrijk was kort en bondig, maar dubbel zo mooi.

We volgen de snelweg, parallel aan de Rijn. Onze volgende stop is het Vitra Design Museum bij Weil am Rhein, vlak bij de Zwitserse grens. Deze stop is korter dan gepland. Het museum is pas 's middags open. Maar we willen vandaag nog naar Italië. We zijn dus op tijd in Zwitserland voor een snack en steken aan het eind van de middag de grens over naar Italië.

Castano Primo

Kort daarna genieten we van onze eerste Italiaanse koffie in Castano Primo, een klein stadje in Lombardije. Het is voor mij de belangrijkste plaats op onze reis naar Italië, dus het staat meteen aan het begin. Want de oudere broer van mijn overleden vader woont hier. Ik wil hem weer zien.

"Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn!"

En als ik zeg ouder, dan meen ik dat ook. Mijn oom Hans is ijverig op weg naar de honderd. Dus je weet nooit hoe vaak je de kans krijgt om hem te bezoeken. Onze laatste ontmoeting was drie jaar geleden. Voorbij de negentig, dat is een lange tijd. - De tijd verstrijkt, maar één ding blijft, zijn glimlach.

Geluk is de vreugde in de ogen van de ander zien.

Mijn oom is gelukkig, dat kun je niet missen. Hij lacht en huilt van blijdschap. Als ik hem zie, krijg ik ook tranen in mijn ogen. Tussendoor stelt hij veel vragen. Hij is stomverbaasd dat we in een bus wonen. Ook al is hij de afgelopen jaren kleiner geworden, voor mij zal hij altijd de lange, knappe heer blijven die hij in mijn kindertijd was. Een man als een boom.

Het is al heel lang geleden dat mijn ouders naar Italië gingen in hun VW Kever en later in een Opel Rallye Kadett B. Ze namen altijd hun kinderen mee. Altijd met hun kinderen op sleeptouw. Het is net zo lang geleden dat we in de tuin van mijn oom speelden of kersen plukten. Mijn nicht Christina ziet er op de foto's nog steeds jong en verlegen uit. Tegenwoordig is ze een zelfverzekerde vrouw. Ze helpt ons met vertalen. Want het Duits van mijn oom is ook een beetje roestig.

Later gingen mijn ouders niet meer naar Italië. Verre bestemmingen waren chiquer geworden. Ik vind het jammer dat ik mijn oom zelden zag. Dit soort momenten zijn des te belangrijker voor me. Als ik naar hem kijk, zie ik veel van mijn vader in hem. En hij lijkt veel van mij in hem te zien. Daarom was dit bezoek zo belangrijk voor me.

Ik kan me de bezoeken aan Italië nauwelijks herinneren. Maar op de meeste foto's zie ik er gelukkig uit. Behalve als mijn zus denkt dat ze in mijn eerste Ferrari zit. Of was het toch die van mijn neef Marco 😉 .

"Op weg naar Rome, de zon brandt. Perfecte bescherming - Three Weather Taffeta."

Er is geen verdere vlucht voor ons, maar we rijden gewoon naar het nabijgelegen Ticino. Zit het kapsel goed? Het maakt ons niet uit, en dat is de vrijheid van vandaag. Het water stroomt over de rotsen. Het beekje heeft al een lange weg afgelegd tot hier. Net als wij vandaag, een lange reis door vele landen en door de tijd. - Ik ben moe, maar ook heel erg gelukkig.