DUNE DI PISCINAS: We hebben ons hier bewust teruggetrokken tijdens de paasvergrendeling. In onze bijdrage Reizen op Sardinië in tijden van Corona meldden we dat een Duitse Unimog-bestuurder hier op Sardinië met lynchen werd bedreigd. Daarom zochten we bewust de rust en afzondering op. Sociale distantiëring op zijn best. Maar lopen wij hier ook gevaar? We horen zoveel, niet alleen over aanvallen op kampeerders, maar ook over berovingen met verdovingsgas. Maar één Gasaanval, is dat wel mogelijk*? En zo ja, hier? We zijn niet bij de Krka watervallen en ook niet op een rustplaats in Zuid-Frankrijk.

Het woestijnlandschap in het zuidwesten van Sardinië oogt rustig en vredig. Een paradijs, niet alleen voor off-road fans. Een van de mooiste stranden ter wereld, met een zandduin van meer dan twintig meter hoog. Het landschap rond de rode rivier doet enigszins denken aan de savannen van Afrika. Maar is alles echt zo vredig als het lijkt? Of is er een onderliggend gevaar waar we ons niet bewust van zijn?

Auf einer kleinen Landzunge, die „su pistoccu“ (der Keks) genannt wird, steht ein VW Camper. Daneben eine alte Ruine. Einsame Plätze wie dieser sind der Traum jedes Freistehers. Doch was wäre wenn? Gerade noch eine romantische Umarmung und im nächsten Moment knallt ein Schuss, der die Heckscheibe in der Mitte zerreißt. Der geliebte Partner ist plötzlich blutüberströmt. Doch dies ist erst der Beginn eines abscheulichen, blutrünstigen Massakers.

Wat? Wat kan er met ons gebeuren? Dit zijn het soort horrorverhalen waar je om lacht, nietwaar? Maar dit horrorverhaal is helaas waar. Het gebeurde op de plek waar we net twee dagen hadden doorgebracht. De plek waarvan we dachten dat het de perfecte plek was om te overnachten. Wild & vrij.

Marie en Siegfried moeten hetzelfde gevoeld hebben. Want zij stonden hier voor ons. Lang voor ons, het was de nacht van 2 september 1982, en in plaats van een VW T6.1 stond er een VW T2 Westfalia. Een Volkswagen camper, net als die van ons. Het was de camper van Siegfried Heilmann, toen 41, een succesvolle bankier uit München. Er werd gezegd dat hij twee passies had: surfen en vrouwen.

Mit an Bord Marie Heide Jager, eine 25-jährige Sozialarbeiterin. Die damalige Presse schrieb: Heide Marie verfolgte einen Traum der Liebe. Dunkelbraunes Haar, welches zu einem Bob geschnitten war. Sehr blaue und transparente Augen wie Kristall und einen hellen Teint. Sie wusste, dass dieser Mann, mit dem sie diese Reise zum „Ende der Welt“ angetreten hatte, verheiratet war und zwei Kinder hatte. Und sie wusste auch, dass seine Frau, als sie von ihrer Beziehung erfuhr, wütend zu ihrem Ehemann sagte: „Ich will dich nicht mehr tot oder lebendig sehen.“

De twee waren dus geliefden. Als ze twee dagen later gevonden worden, zijn de schotwonden duidelijk. Er zijn ook sporen van seksueel geweld op het lichaam van Marie. Een van de meest brute moorden op Sardinië. De zaak belandde in alle kranten, Italiaanse en Duitse, en bleef wekenlang het middelpunt van het lokale nieuws.

Der mysteriöse Mörder wurde sofort von den Veröffentlichungen „Das Monster von Arbus“ getauft. Aus Deutschland kam ein Team von Ermittlern, die die Carabinieri bei den Ermittlungen unterstützten. Die letzten Tage der beiden Liebenden wurden rekonstruiert und „ihre süßesten und intimsten Geheimnisse“ landeten sofort in den Zeitungen. Alle Hinweise der Untersuchung wurden verfolgt.

Zelfs de meest fantasierijke. Het gerucht ging zelfs dat de vrouw van Siegfried uit jaloezie een huurmoordenaar had ingehuurd om haar ontrouwe echtgenoot en zijn jonge minnaar te vermoorden. Pas jaren later blijkt een plaatselijke herder de brute moordenaar te zijn. Terwijl we op dit plein staan, weten we niets van dit alles. We weten ook niet dat de reden waarschijnlijk een hond was die de herder per ongeluk omver liep. Alstublieft God, laat ons geen hond, schaap of geit overrijden.

Het is een rustige, vredige plek, net als in september 1982, maar we voelen ons al een beetje griezelig. Twee dagen later staan we weer helemaal alleen op een plein aan zee. Ik heb net wat onderzoek gedaan naar deze zaak. Het is koud en donker buiten vandaag. Om te voorkomen dat onze binnenverlichting van veraf zichtbaar is, hebben we de verduistering naar voren gehaald. Het is bedtijd.

Plotseling horen we een zoemend geluid. De verduistering beweegt een beetje. We kijken elkaar verbaasd aan. Probeert iemand in te breken in onze auto? Ik pak de zaklamp, spring poedelnaakt uit de bus en doorzoek de omgeving. Als ik even later weer in de bus klim, gaat mijn hartslag tekeer. We hebben niemand gezien, maar wat als?

Later verzinnen we de meer waarschijnlijke versie. Torgit heeft met haar bips op de sleutel van de afstandsbediening gezeten. Als je niet alleen per ongeluk de auto ontgrendelt, maar ook de druk erop houdt, gaan de ramen open. Technologie die inspireert. Hoe zou jij je hebben gevoeld als je in slaap was gevallen?

Onze bus is een SpaceCamper. De naam zegt het dus al. Als een van ons zich ongemakkelijk voelt, veranderen we onmiddellijk van plaats. En we vermijden altijd de vaak genoemde rustplaatsen in Zuid-Frankrijk. We maken ons minder zorgen over een gasaanval omdat ons pop-top dak zeer goed geventileerd is. terug naar de vraag van hierboven, is dat wel mogelijk? We vonden een artikel hierover Gasaanvallen op kampeerders - Wat is het echte verhaal? van Isa is nuttig. Maar hoe dan ook, we letten zoveel mogelijk op waar we staan.

Maar je vindt niet altijd de perfecte plek voor de nacht. En niet alles is altijd zoals het lijkt. Maar deze keer leek het ons meer dan gelukt. Natuurlijk, we hebben al een paar prachtige plekken gehad. Maar deze was en is iets heel speciaals. Camper als een adelaar vat het zeker het beste samen. Want net als bij een adelaarsnest hebben we een adembenemend uitzicht op het landschap, de rotsen, de Dune di Piscinas en de zee op de achtergrond.

Een gevoel van vrijheid en avontuur. En een echt, niet een uit de reclame. Deze plek wordt voor korte tijd ons nieuwe thuis. Wild en vrij. De volgende dag klimmen we over de rotsen naar de zee. Zelfs van onderaf is onze plek prachtig. Eenzaam, maar vredig. De volgende twee dagen zien we niemand. Op de derde dag rijden er twee enduromotoren voorbij. Dan hebben we rust en stilte. Tenminste tot de volgende dag. Dan arriveert de politie. Maar dat is een ander verhaal. We zullen er later verslag van doen op onze blog.

PS: Om de sombere gedachten te verdrijven: We kwamen achteraf een video van deze reclame tegen. Deze is van HERMAN ONDERWEG. We vonden het erg sympathiek en vooral bemoedigend. Zeker precies wat je nodig hebt aan het einde van dit artikel.