Dag 139 - Internationale dag van de joggingbroek - Gibraltar

Der Spiegel beschäftigt sich unter der Headline „Du bist nicht, was Du trägst!“ mit dem Thema Jogginghose!? – Ach ja, heute ist ja der Tag der Jogginghose. – Wir haben selbigen spontan auf morgen verlegt, denn dies würde sich prima mit der Wettervorhersage decken. – An manchen Schulen und in Klinsmanns Mannschaftsbus mögen diese geächtet sein. – Doch in unserem Bus nicht. – Kleider mögen Leute machen, doch Zuhause darf man auch mal schluppig sein. Oder wie seht ihr das?

Gibraltar hier komen we. - Ja, het weer ziet er een beetje grijs uit. - Maar als we vanochtend wakker worden, vertelt het weerbericht ons in ieder geval dat er overdag geen zware regenval wordt verwacht. Dus gaan we vol vertrouwen op weg naar Engeland.

Mit dem Taxi, dauert die Fahrt vom Campingplatz zum Checkpoint nur wenige Minuten. Dort angekommen, wird schnell klar, hier gibt es nichts überzusetzen. Denn es geht ja lediglich auf eine Landzunge, und nicht auf die Insel. – Die Kontrolle erfolgt nett und charmant. Wir versuchen es mit „Good Morning“ und bekommen ein freundliches „Willkommen und guten Morgen“ als Antwort. – Direkt hinterm Checkpoint steht schon die erste rote Telefonzelle. – Real British. – Prompt stimmt Torgit wieder „Rule, Britannia“ an – Im Gegensatz zur Bretagne, wo sie dies auch immer summte, passt hier halbwegs. 

„Rule, Britannia! Britannia rule the waves; Britons never will be slaves.“

Als we verder lopen, kruisen zowel de weg als de voetgangers eerst de landingsbaan van de luchthaven van Gibraltar. - Hier kan het wat langer duren. Niet alleen gaat de slagboom voor elke start naar beneden, ook maakt de veegmachine de startbaan eerst schoon om de veiligheid te garanderen. Maar we zijn er vandaag snel doorheen. Wanneer heb je ooit dit perspectief? Als een piloot op de startbaan?

„…Wind Nord/Ost, Startbahn null-drei, – Bis hier hör‘ ich die Motoren

Als een pijl gaat het voorbij - En het brult in mijn oren

En het natte asfalt trilt - de regen stuift als een sluier

Bis sie abhebt und sie schwebt – Der Sonne entgegen…“

Maar je kunt hier ook fietsen of joggen, of zelfs...

Omdat Gibraltar niet al te groot is, proberen we eerst te voet verder te gaan. - We slenteren wat door de stad in de richting van de kabelbaan, want die heeft natuurlijk ook een Engelse naam. - We komen langs de jachthaven. Zoals je kunt zien, liggen er een aantal waardevolle boten aan de kade. We nemen gezellig plaats op een bankje en laten onze ogen dwalen.

Später, an der Drahtseilbahn angekommen, müssen wir feststellen, dass diese zur Zeit nicht fährt. Das Office ist geschlossen. Wollen wir wirklich den Aufstieg zu Fuß wagen? – „Zufälligerweise“ stehen hier jede Menge Taxiunternehmer. Da fällt es uns leicht, uns die vielen Treppenstufen zu ersparen. Zügig geht es rauf in Richtung The Rock. – Unterwegs halten wir und bekommen einen ersten Ausblick auf Afrika, sowie den Industriehafen Gibraltars. Scheinbar lohnt es sich nicht nur seinen Pkw, sondern auch seinen Tanker zu tanken.

Veel grote schepen liggen hier aangemeerd. Maar al snel gaan we verder naar de top. De Rots, de kalkstenen monoliet van Gibraltar, is met 426 meter misschien niet zo hoog, maar omdat hij bijna verticaal uit de zee oprijst, is het nog steeds een spectaculair gezicht. Eenmaal op de top komen we de beroemde apenkolonie tegen. De berberapen zijn uniek en helemaal niet zo braaf. Als stelende eksters grijpen ze alles wat je niet bij je hebt. En pas op, ritssluitingen en autodeuren zijn geen obstakel voor de kleine knuffelaars. - Al met al lijken ze relatief vreedzaam. Maar ook een beetje beroerd. Dus ook hier houden we bewust een armlengte afstand. - Het uitzicht vanaf hier op de landingsbaan waar we net stonden, maar boven alle vele trappen, bevestigt onze beslissing om een taxi te nemen.

Bald schon geht es über die aus dem James Bond Film „Der Hauch des Todes“ oder wie man hier sagen würde „The Living Daylights“ , bekannte Serpentinenstraße bergab. Doch warum muss unser Taxifahrer an fast jeder Kehre zurück setzen? Im Film sah das doch alles so fließend aus. – O. k., dafür landen wir am Ende auch nicht im Wasser.

Hoogte lijkt je hongerig te maken. - Torgit vraagt eerst onze taxichauffeur om tips over waar we kunnen eten. Omdat hij eerder vertelde dat hij Italiaanse voorouders heeft, vertrouwen we op zijn tip om het Mamma Mia restaurant naast het plein te proberen. - Ze serveren pizza uit de steenoven. Het vuur brandt, de plek is misschien niet chic, maar het maakt een goede indruk. Meestal houd ik niet van foto's van eten, maar aangezien dit de eerste pizza is die ik in maanden heb gegeten, maken we een uitzondering.

Vlak ernaast ligt de Gibraltar Botanical Gardens. Dit is zeker een kort bezoek waard. Niet alleen de cactussen, maar ook de bananenbomen zijn een kijkje waard.

We marcheren verder naar het zuiden van de landtong. Tegen het advies van ons navigatiesysteem in, proberen we direct langs het water te varen. Zo komen we langs de strandgedeelten Rosia Bay, Camp Bay en Little Bay.
Natuurlijk realiseren we ons niet waarom er uitgerekend bij Camp Bay grote borden met "verboden te kamperen" staan. Alleen al het uitzicht vanaf hier, van de villa's die boven ons op de klif hangen, was de wandeling waard. Een waterval die van boven naar beneden stort, versterkt deze indruk. - Vanaf hier leidt een tunnel naar de zuidpunt. Deze is ook begaanbaar voor voetgangers.

Aan het einde van de tunnel heb je ook uitzicht op de vuurtoren. Dit doet een beetje denken aan de Noordzee. De zuidpunt is mooi, maar alleen mooi. We vertrekken met de bus richting Market Place.

Conclusie van de dag: als je hier al bent, moet je Gibraltar gezien hebben. Vandaag was leuk, maar geen hoogtepunt.

Ons avondeten beperkt zich vandaag tot sinaasappels. - Mamma Mia heeft niet bezuinigd op de kaas. De verzadiging duurt tot laat in de avond.

Inzicht van de dag: Je kunt van apen houden, maar dat hoeft niet.