Terug naar de toekomst - deel II

Wenn ich ein Jahr zurück blicke, befanden Torgit und ich uns fast in der gleichen Phase wie heute. – Wir packten unseren Bulli und bereiteten unsere erste große Fahrt vor. –  Es sollte nach Kroatien gehen. Wenn ich nächsten Samstag, ein Jahr zurück blicke begann unser „Terug naar de toekomst“ – Teil I

Damals schrieb ich: „…Zum einen schwärmt ein langjähriger Teamkollege ( ½ Österreicher –  ½ Kroate) seit Jahren von seiner Heimatstadt Rovinj, als der schönsten Stadt Kroatiens, wenn nicht der Welt…“  Heute kann ich bestätigen, Rovinj ist nett, sehr, sehr nett.

Warum ich gerade heute daran denke, hat mehrere Gründe. Fangen wir mit dem Letzten zuerst an. Während ich gerade mit einem ganz besonderen Rennrad, auf einem Feldweg stehe, ereilt mich ein Telefonanruf. Ich habe genau den o.g. Teamkollegen Zoran am Ohr. Er beginnt mit den Worten „Da Du meinen Vater gut kanntest…“ – Shit, er setzt mich von dessen Tod in Kenntnis. In solchen Momenten wird einem die Vergänglichkeit einmal mehr bewusst. – Das Haus von Zorans Vater Mirko war unsere erste Anlaufstelle in Kroatien. Wir hatten unseren Hector erst ein paar Tage und freuten uns darauf, soviele Nächte im Bus zu schlafen, wie nur möglich. Doch wir hatten die Rechnung ohne den „alten Kroaten“ und dessen Sohn gemacht. „Selbstverständlich schlaft ihr im Haus, ihr seid unsere Gäste…“. Sofort hatten wir einen eigenen Wohnungsschlüssel und fühlen uns wie zuhause. Schön, dass wir ihn kennen lernen durften. Wir haben einen besonderen Menschen kennengelernt und hatten eine tolle Zeit dort. Die Guten gehen immer zu früh. 

Tijdens het telefoongesprek ga ik op een bankje onder een lindeboom zitten. Als het gesprek voorbij is, blijf ik even zitten. - Opnieuw realiseer ik me...

Zodra het verval compleet is, haalt de vergankelijkheid ons in.

Ben ik melancholisch vandaag? - Nee, integendeel. - Maar ik heb nagedacht over het leven. En de dood hoort bij het leven. Waarom ik er vandaag aan moest denken, kwam door de bovengenoemde racefiets. Ik associeer verschillende speciale momenten in mijn leven met deze racefiets. Deze racefiets, die normaal in de garage van mijn grote broer Dirk staat, was vroeger van mijn vader. Vroeger betekent bijna 35 jaar geleden. Tegenwoordig zou je hem vintage noemen. In euro's is hij nu zeker evenveel waard als in Duitse marken. Zelfs toen was het al een behoorlijk exclusieve racemotor. - Maar wat hem voor mij speciaal maakte, was dat mijn vader er samen met mij op reed. We deden toen niet veel samen. -Ik weet zeker dat het deels kwam doordat ik de jongste was. Dus het leeftijdsverschil was al wat groter. Maar in die tijd was het vast niet zo gebruikelijk dat vader en zoon samen iets deden. Maar we reden samen op racefietsen. En dat maakte het hele gebeuren speciaal. 

Toen ik vandaag een ritje maakte op deze motor, kwamen deze gedachten bij me op. Dank je, broertje, dat je zo goed voor de motor zorgt. Verkoop hem nooit. 

Maar dat was niet de enige blik in het verleden vorige week. Door onze verkoopactiviteiten van de afgelopen weken hadden we veel oude en nieuwe kennissen gemaakt, of mensen herontdekt. Maar één contact deed me bijzonder veel plezier. Een jongedame gaf commentaar op iets bijzonder positiefs onder een van onze Facebook-posts. Je vraagt je af wie daar commentaar geeft. Eerst kon ik niets uit de naam opmaken, maar toen merkte ik dat we dezelfde woonplaats delen. We hebben ook een of twee contacten gemeen. Ik begon het me af te vragen. En toen kwam de lichtflits. De jongedame was mijn achternicht, die ik nog nooit eerder had gezien - gevolgd door een leuk bedankje van mij, de groeten aan mijn neef, die ik jaren geleden ook voor het laatst had gezien. Ze bleek dus om de hoek te wonen. 

Kort daarna zaten we in een leuk restaurant met haar, haar zoon en haar vader, mijn neef. Het bleek niet alleen dat we van dezelfde restaurants in de Keulse Südstadt houden, maar vooral, nogmaals, dat bloed dikker is dan water. Hoewel jij en ik elkaar nooit hebben ontmoet en mijn Cousin und ich seit Jahren nicht gesehen haben, fühlten wir sofort „we are family“. – Kennt ihr dieses Gefühl?