Dag 40 - Na ons de zondvloed ... - Santiago de Compostela

Als je de regen van vandaag zou moeten beschrijven, zou stortregen zeker het juiste woord zijn. Volgens een telefoongesprek met Michael, een van onze vrienden uit Keulen, is het daar een en al zonneschijn. Dat kunnen we niet zeggen van Santiago de Compostela. Vroeger dacht ik dat een regenachtige nacht in een busje romantisch moest zijn. Vandaag realiseer ik me dat het niets met romantiek te maken heeft. De regen klettert op het pop-up dak. Iedereen die nog kan slapen heeft of iets aan zijn oren of, zoals Torgit, niet iets aan maar in zijn oren, in haar geval oordopjes - in ieder geval is de nacht vanochtend rond 4.00 uur voorbij. Vanaf dat moment giet het als bakken naar beneden. En de tent in het pop-up dak is nog steeds een tent. Tenten zijn nooit helemaal luchtdicht. Dan vinden we nog twee plekken waar onze Hector niet helemaal waterdicht is. - We bekijken het pragmatisch en draaien een beetje opzij. 

 Maar rond acht uur pakken we het enige halfuurtje om in te pakken. Ons plan voor vandaag is om verder naar het zuiden te rijden. Het klopt dat er voor de komende twee dagen ook regen wordt voorspeld in Portugal, om precies te zijn in Porto. Maar wat kan ons die regen schelen als we een portproeverij in Porto op de planning hebben staan?

We verlaten Santiago de Compostela, maar niet zonder een korte stop bij de Cultuurstad van Galicië. 

De Cultuurstad Galicië is een complex van culturele gebouwen ontworpen door een groep architecten onder leiding van Peter Eisenman. De Amerikaans-Amerikaan is niet alleen beroemd vanwege zijn ontwerp van het Holocaustmonument in Berlijn. Het ontwerp hier is verfijnd en zeker niet goedkoop. Het ontwerp van de gebouwen doet enigszins denken aan glooiende heuvels en past zo in het landschap. Duizenden ramen, die deel uitmaken van de buitengevel, hebben een unieke vorm. Ik vind vooral de natuurstenen muren in de buitenruimte spannend. Sommige zijn verborgen achter bloembedden. Er is hier ongelooflijk veel steenkool in de grond teruggehaald. Desondanks ziet het er geweldig uit. 

Op weg naar het zuiden regent het bijna de hele dag. Maar af en toe trekt de hemel even open. We gebruiken deze tijd voor twee stops. De eerste laat ons vertoeven in Pontevedra. We zitten aan de oever van de Rio Lerez, ontbijten en kijken naar een aantal kajakkers die hun sport beoefenen. Op de een of andere manier lijkt deze plaats bijzonder enthousiast over sport. Want wie niet per kajak reist, jogt door het gebied.

Als het weer begint te regenen, besluiten we snel door te rijden. De volgende keer dat het opklaart is in de buurt van Vigo. De snelweg gaat over de Puente de Rande, een 152 meter hoge tuibrug. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de Ría de Vigo en de stad. We besluiten om de zee, de haven en de vreemde vlotten die je vanaf hier kunt zien van dichtbij te bekijken. We komen Monte Guia tegen en de gelijknamige kapel op de top. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de containerhaven en de Rio Lerez. 

Die bereits von der Brücke gesichteten Flöße, sind zwar von hier etwas näher, aber immer noch etwa 500 Meter weit entfernt. Eine kurze Recherche ergibt, es handelt sich um Miesmuschelfarmen. Bereits seit mehreren Generationen werden diese galicischen Miesmuscheln in Aquakultur aufgezogen. Die „Flöße, sind Bateas, am Grund befestigte schwimmende Plattformen. Diese bestehen aus Eukalyptusholz mit einer Seitenlänge von 25 m. Hieran sind Seile befestigt, welche die Muschelbrut tragen. 

We willen verder, want de lucht wordt alweer donkerder. Vandaag reizen we naar het Parque de Vila Chã, in het gelijknamige vissersdorp ongeveer 20 km ten noorden van Porto. Tegen de tijd dat we aankomen, wordt het al donker. Omdat we het koud hebben, besluit Torgit eerst soep voor ons te koken. Precies de juiste maaltijd voor een herfstdag als deze. Verzadigd zitten we in de bus een tijdje te lezen. 

Erkenntnis des Tages: „Suppe vertreibt Hunger und Kälte, tröstet die Seele und hinterlässt das wohlige Gefühl geliebt zu werden.“