Dag 33 - Op weg naar Santiago - Oviedo

Net als de dagen ervoor worden we gewekt door de regen. Vandaag klettert het zachtjes. - Omdat er voor de rest van de dag geen verbetering wordt voorspeld, besluiten we te doen wat de trekvogels doen en verder te trekken. - Dus nemen we afscheid van San Vicente de la Barquera. Maar niet zonder nog een keer te stoppen. De stad beloont ons met een prachtig uitzicht op het Castillo del Rey. Helaas is de oude stad met de Romaanse kerk erachter vanaf hier niet meer te zien.

We rijden verder parallel aan de kust, waarbij de weg door heuvelachtig en later zelfs bergachtig terrein loopt. Al na een paar kilometer laten we Cantabrië achter ons. We steken de Río Deva over in Unquera en zijn nu in Asturië aangekomen.

Terwijl we de weg vervolgen, blijven er een paar wandelaars in ons gezichtsveld komen. Gewapend met wandelstokken en kleurrijke regenponcho's wandelen ze langs de weg. - We zijn op de Camino de Santiago. De Camino del Norte, ook wel bekend als het kustpad, ziet er op dit gedeelte net zo somber uit als het weer. In plaats van de zee volgt het gewoon de weg. De wandelaars zien er ook somber uit. Het belangrijkste doel lijkt te zijn om niet overreden of bespat te worden. - Wat beweegt mensen in de 21e eeuw om deze eeuwenoude pelgrimsroute te lopen? Ik zou wel eens willen weten wat er in één of twee wandelaars omgaat. Ze lijken allemaal op zoek te zijn. Is het ook de zoektocht naar geluk - hebben ze te maken met slagen van het lot? - We weten het niet, maar misschien is het gewoon het volgende niveau. - We wensen gewoon dat de wandelaars zichzelf vinden, geluk, vergeving... - wat het ook is. 

Wir bekommen Hunger. Deshalb biegen wir bei Buelna auf eine kleine Seitenstraße und versuchen uns in Richtung Meer durchzuschlagen. Unser erster Versuch landet in einem kleinen Dorf und auf einem Feldweg am Friedhof ist Sackgasse. Langsam werden wir in Thema, Bulli wenden auf engstem Raum, zu Spezialisten. – Also weiter. Unseren nächsten Versuch starten wir in der Nähe von Vidiago. Das Sträßchen ist ein wenig breiter und scheint in Richtung eines Campingplatzes zu führen. – Doch mit dem, was wir an einer kleinen Bucht vorfinden, haben wir nicht gerechnet. Am Fuße einer kleinen, steinigen Bucht steht nichts, außer einer Rezeption. Neben dieser schlängelt sich ein steiler Weg, die Klippe hinauf. Prompt beschließen wir den Platz „La Paz“ zu erkunden. Der Weg ist so steil, dass auf der regennassen Fahrbahn die Reifen durchzudrehen drohen. Hier möchte ich keinen großen Camper rauf fahren. Der Platz hat angeblich über 400 Stellplätze. Also nicht gerade das, was wir mögen. Doch diese verstreuen sich auf einem großen, in einzelnen Terrassen angelegten Gelände so, dass jeder sein eigenes Domizil errichten kann. Das Besondere daran ist, dass jeder Platz einen ebenso grandiosen Ausblick zu haben scheint. – Wir sind begeistert und dies obwohl es prasselnd regnet und die Bucht grau in grau scheint. Letztendlich fällt uns doch noch ein Platz in’s Auge, der besonders ist. Dieser wird schon durch ein einzelnes Zelt belegt und hängt einem Adlerhorst gleich über dem Sandstrand. Wäre es nicht so früh am Tag, wären wir geblieben. So fahren wir wieder runter zur Bucht, parken Hector am Strand und frühstücken erst einmal gemütlich. Apropos Frühstück. – In den letzten Tagen hat sich mehr und mehr eingeschliffen, dass wir Morgens nur einen Kaffee trinken, dann um die Mittagszeit frühstücken und erst gegen Abend wieder essen. Zwar kein Heilfasten, doch fast schon Intervall-Fasten, oder? Wir finden, das passt zum Jakobsweg. – Als wir uns wieder auf den Weg machen, sehen wir schon wieder die nächsten Pilger. Diese haben noch über 400 Kilometer bis nach Santiago de Compostela zu laufen. Doch all diejenigen die in der Bretagne, an der Abbaye Maritime de Beauport, dem angeblichen Kilometer 0. gestartet sind, haben bereits 1.200 Kilometer hinter sich gelassen. Da ist der Rest fast schon ein Katzensprung. – Im ersten Moment sind wir froh, mit Hector zu reisen. Doch dann erinnern wir uns an den Geruch des frischen, mit Tau belegten Gras, welches zum Fuße der Wegemarkierung wuchs und dazwischen wilde Minze. Nicht nur lecker, sondern wunderbar duftend. Diese Eindrücke gewinnt man nur, wenn man inne hält oder pilgert. Vielleicht waren die Pilger gar nicht so trübsinnig, vielleicht nur in sich gekehrt, die Landschaft genießend. – Wir wissen es nicht, so geht jeder seines Weges. OK, wir fahren.

Het landschap wordt steeds bergachtiger en lijkt een beetje op Zwitserland. Maar hier is de zee altijd dichtbij genoeg om aan te raken. - We komen steeds dichter bij onze bestemming voor vandaag, Oviedo. Als we aankomen, parkeren we bij de Jardines del Campillín en maken we een korte wandeling door de oude stad. Niet alleen de kathedraal en de oude Romaanse kerken zijn indrukwekkend. De oude stad staat niet voor niets op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Nachdem wir ein wenig geschlendert sind, halten wir an der Kathedrale von Oviedo, auch als Kathedralbasilika San Salvador bekannt, am Plaza Alfonso II el Casto. – Zu Zeiten des Königs Alfons II, der Keusche, begann hier der Jakobsweg, daher auch der Spruch: „Der, der nach Santiago geht und nicht nach Salvador, besucht den Diener und nicht den Herren“ 

Geen wonder dat veel pelgrims deze plek vandaag de dag nog steeds bezoeken. - Vroeger dacht ik dat alle wegen naar Rome leidden, maar tegenwoordig lijken ze naar Compostela te leiden. - De kathedraal van Oviedo is gesloten, in tegenstelling tot de openingstijden. Maar als je deze plek van buiten ziet, is dat reden genoeg om de stad te bezoeken. - De aangrenzende Tuin der Koningen is ook gesloten voor ons. We zullen een keer terug moeten komen. - 

We gingen op weg naar onze volgende stop, Santa María del Naranco, drie kilometer ten noordwesten van Oviedo en aan de voet van de Monte Naranco.

Oorspronkelijk gebouwd in het midden van de 9e eeuw als belvedère van een paleiscomplex, werd het pas later gebruikt als kerk. - Kerk of niet, de plek is gewoonweg prachtig. Torgit probeert daarom ook een Boeddha te zijn. Dit zou toch ook een plek zijn geweest om van de zonsondergang te genieten. Maar we willen terug naar zee en besluiten richting Carreño te gaan.