Dag 169 - Gandia

Torgit: Als ik vanochtend wakker word is het koud, om niet te zeggen ijskoud. We hebben de verwarming al een paar dagen niet aan gehad omdat het 's nachts met 13 graden best warm was. Vandaag is het veel kouder, slechts 8 graden. We kruipen snel onderuit met Marc. Maar hij staat al bijna met één voet buiten voor de zonsopgang fotoshoot. Zo mooi als de zonsondergangen in Portugal waren, zo prachtig zijn de zonsopgangen hier in Spanje aan de Costa Blanca. Ik zet eerst koffie en geniet van het uitzicht op de zee en de golven. Dan pakken we in en maken we de auto klaar. We willen nog een stukje langs de kust rijden en dan verder naar het noorden.

De volgende stad is Oliva. We rijden door grote plantages met sinaasappels en mandarijnen, die hier worden geplukt. Daartussen enorme gebieden met gele bloemen - het is al lente in Spanje. Overal staan de amandelbomen al in bloei. Deze kleurenzee van roze, geel en oranje is prachtig. Onderweg wippen we nog snel even de Mercadona binnen voor het avondeten.

In Gandia zien we een mooi reclamebord voor een camping, maar onze accu staat nog in de groene zone, we kunnen nog een nachtje blijven en park4night wijst ons een mooi plekje direct aan het strand (39°02'10.3″N 0°11'12.7″W). We rijden verder over een voetgangersbrug (ja, dat nemen ze hier niet al te serieus) en vinden onszelf aan het einde van een pad direct aan het strand van Playa Naturista Gandia, helemaal alleen. Het strand voor ons, de bergketen van Montdúver tot Penya Migdia en Muntanya Redona achter ons, het Riu Vaca naast ons aan de ene kant en een vogelreservaat aan de andere kant. Een droom. We blijven hier. Eerst verkennen we ons strand, prachtig wit zand en het strand is eindeloos lang. Maar ook dit strand heeft zwaar geleden tijdens de laatste storm. Niet alleen liggen er overal dode vissen en rotzooi, ook de steiger naar het strand is half weggescheurd. Geen wonder, dit onopvallende riviertje links van ons was door de orkaan en de bijbehorende watermassa's 5 meter gestegen, waardoor 4 bruggen zijn ingestort. Terug bij het busje lunchen we eerst. En zap, gelukkig. 

Wir machen heute mal faul und lesen: Marc seinen Bretagne Krimi Teil 888 und ich ‚Herzenhören‘ von Jan-Philipp Sendker. Da mir langsam die Bücher ausgehen, habe ich mal einen Kindle aktiviert und siehe da, was Marc vor Urzeiten mal von irgendeiner dubiosen russischen Platform geladen hat, ist gar nicht so schlecht. In diesem Zusammenhang möchte ich einmal die Stadtbibliothek Köln loben für Ihr wirklich gutes digitales Angebot. Es gibt nicht nur Onleihe für Bücher, man kann auch Zeitung lesen. Und ich nutze sehr gerne den kostenfreien Zugang zur digitalen Sprachenschule Rosetta Stone. Leider funktioniert die Bücher-Onleihe nicht für den Kindle, denn der ist ja eine reines Amazon-Ding. Wer einen Tipp hat wie ich das Format ändere oder wie ich es schaffe die Bücher der Stadtbibliothek auf meinem Kindle zu lesen, möge sich bitte bei mir melden !!

Maar terug naar het strand: We zitten amper als er 2 wandelaars langskomen en we horen: "Het is carnaval in Keulen en jullie zijn hier?" Tja, je kunt je nummerbord niet verbergen. Weer betrapt. Ja, ze zouden ook altijd vluchten. Zodra we het boek weer in handen hebben, komt er een racefietser langs met zijn fiets. Marc zegt meteen dat hij echt van zijn fiets moet houden, en het blijkt een Fransman te zijn. Ik bedenk me spontaan: "Vous aimez la bicicleta." Shit, verdwaald in de verkeerde taal. Helaas overkomt me dit keer op keer tijdens onze rondreis: ik kan woorden bedenken in elke taal ter wereld, maar helaas niet in de taal die ik op dat moment nodig heb. Zodra we ons boek weer in handen hebben, komt er een motor aangereden. En maakt een gezellig praatje met ons vanaf de zijkant. Er ontstaat een heel leuk gesprek over de omgeving hier en over Spanje in het algemeen. Bijvoorbeeld dat water en parkeren gratis zijn en dat steeds meer snelwegen tolvrij worden sinds de linkse partijen in Madrid aan de macht zijn. Gratis drinkwater is heel zeldzaam in Duitsland, ik ken bijvoorbeeld alleen de Apollinarisbron in Sinzig, maar daar kunnen alleen lokale bewoners water krijgen. In Duitsland is alles keurig geregeld. Het lijkt wel of parkeren hier steeds duurder wordt en er wordt al tijden gesproken over de invoering van een autotol. Hier in Spanje wordt de tol op snelwegen geleidelijk afgeschaft om de landweggetjes die door kleinere steden lopen te ontlasten van vrachtwagens. Spanje heeft ook een ander afvalverwerkingssysteem dan wij, wat erg handig is voor ons hier op onze reis, omdat huiseigenaren geen eigen vuilnisbakken hebben, maar er op elke straathoek vuilnisbakken staan voor iedereen, die elke avond worden geleegd.

Hanso, so heißt der nette Motorradfahrer, hat in seinem Leben schon Höhen und Tiefen erlebt. Als seine Frau sich trennte, und das Haus darum verkauft werden musste, war das zuerst ein Schock. Heute sieht er es positiv: „Sonst würde ich heute noch nur dort die Hecke schneiden“. Er lebt schon eine Weile hier, hat hier auch seinen 70. gefeiert mit all seinen 4 Kindern. Man merkt, dass er ’seine Gegend‘ hier sehr liebt, er kommt richtig ins Schwärmen.

Op een gegeven moment wordt het koel, de zon gaat onder en we realiseren ons dat de middag voorbij is en we weer niets hebben gedaan, maar we zijn blij. Hanso neemt afscheid en geeft ons een paar tips voor de omgeving. Er komt prompt een ruiter langs met 4 paarden aan de lijn. We zijn altijd blij met hoe vriendelijk de lokale bevolking ons begroet. Worden zigeuners of reizigers in Duitsland met dezelfde vriendelijkheid benaderd?

Maar nu is het tijd om in de warme bus te stappen, ik zwaai met de pollepel en Marc belt de wereld rond.

Ergänzung des Chefredakteurs: Hanso scheint manches richtig zu machen. Er freut sich sichtlich über eine positive Kommunikation. Diese würde ihm hier sehr oft fehlen. Wenn die deutschen Überwinterer kämen, hätten sie in der Regel wenig positive Themen. Wo der nächste Aldi oder Lidl wäre ist dann oft wichtiger, als die gute Kneipe oder die Sehenswürdigkeiten in der Nähe. Hanso scheint dafür die Gegend umso mehr zu erkunden. Sein „Mopedchen“ hat inzwischen fast 150.000 Kilometer auf der Uhr. O.k. die Maschine war gebraucht, 6.000 davon ist sein Vorgänger gefahren. – Auch mir fällt oft auf, dass sich Menschen immer wieder auf die negativen Dinge fokussieren. – Doch dazu Morgen mehr.