Dag 88 - Advent, Advent een beetje licht brandt...

Hondengeblaf maakt ons 's ochtends wakker. Honden lijken alomtegenwoordig te zijn in Portugal. Het geblaf van honden wordt van boerderij naar boerderij overgebracht als waarschuwing. Het geheel doet me een beetje denken aan primitieve volkeren die nog steeds blaffen. Hier in de beschaving blaffen mensen gewoon. - Dus uit bed en onder de koude douche. Tenminste, dat denken we. Maar het is heerlijk warm vandaag. Luxe! Dank je Rafael!

Allereerst verplaats ik Hector naar zijn oorspronkelijke standplaats. De elektriciteit aansluiten en de gasfles verwisselen zijn de onderwerpen voor deze ochtend. Totdat de gasfles is vervangen, scharrelen we koffie in de buurt. We raken aan de praat met Vincent, een Fransman.

Vincent was een ondernemer in Frankrijk. Hij had in zijn leven alles bereikt waar wij altijd van gedroomd hadden. Een groot huis aan zee, meerdere auto's in de garage... Maar één ding had hij niet bereikt: voldoening. In zijn woorden, hij werkte als een hond voor alles wat belangrijk voor hem was. Desondanks zou hij ongelukkig op zijn bank hebben gezeten. Maar op een dag herinnerde hij zich de woorden van zijn ouders.

Vincent ist 54 Jahre, seine Eltern stammen aus der Hippie Ära. Diese sind damals mit einem alten Bully durch die Gegend gefahren. Kennt ihr noch diesen alten „Atomkraft-Nein danke“ Aufkleber? So einen hätten sie darauf gehabt. Seine Eltern haben Vincent erklärt, dass Glück keine Sache des Geldes wäre. Aber reisen wäre glücksfördernd.

Vincent verkocht toen zijn bedrijf, zijn huis, zijn auto's, gewoon alles. Meer dan drie jaar lang doorkruiste hij Europa. Scandinavië, Portugal, Spanje, Italië, Griekenland. Meestal alleen, maar hij is een man, lange periodes alleen zou fijn zijn, maar niet altijd.

Vincent maakt een zeer tevreden, gelukkige indruk. Het enige waar hij niet zo blij mee is, is het Frankrijk van vandaag. Het was een spannend gesprek op zondagochtend. We ontbijten in alle rust en houden daarna een siësta - de korte reis naar Duitsland was vermoeiend.

Als we wakker worden, beginnen we met het zingen van een verjaardagsliedje voor een oude vriend.

De foto is twee jaar geleden genomen op haar zestigste verjaardag.

Ik vind het heel mooi, geluk kan soms zo eenvoudig zijn.

Maar zelfs hier in Portugal zijn we niet altijd offline, het zijn gewoon verschillende onderwerpen.

Zur Zeit verfolgen wir eine heiße Diskussion zwischen Wintercampern. Eine Frau hat in einer Facebook Gruppe, Wintercamping in Spanien & Portugal, auf einen Post zum Thema „Bußgelder gegen Wildcamper an der portugiesischen Küste“ reagiert. – Ihre Frage war, ob es nur die „weiße Ware“ getroffen hätte oder auch die bunten Vans. Denn sie hätte das Gefühl, dass nur die teuer wirkenden Camper betroffen seien. Da gäbe es ja was zu holen. – Die darauf folgende Diskussion offenbart, dass auch in der Camperwelt, nicht eitel Sonnenschein ist. – Manche sehen das als soziale Gerechtigkeit, andere als Ausbeutung der Reichen. Die Kommentare sind zum Teil lustig, zum Teil erschreckend ernst.

Hier op de camping is het gelukkig rustiger - voor vanavond staat een excursie naar Faro op het programma, met verschillende kampeerders. - Wij gaan mee, want het is de eerste advent. Misschien is er wel een kerstmarkt.

Maar we zijn teleurgesteld: er is geen kerstmarkt, geen geroosterde amandelen en geen glühwein.

Dafür hat irgendjemand einen „all you can eat“ – Japaner aufgetan. Torgit und ich mögen solche Läden nicht. Aus unserer Sicht kann die Qualität darunter nur leiden und so war es auch. Nicht grottenschlecht, aber schlecht.

In plaats daarvan ontdekten we wat straatkunst tijdens onze kleine wandeling door de stad. Afgezien daarvan is Faro op het eerste gezicht leuk, maar je weet hoe het is.