Dag 51 - Walpurgisnacht in de herfst - Santuário da Peninha

Torgit hat unruhig geschlafen, denn „park4night“, unsere App zum Finden von Standplätzen, hat einen eventuellen Wake up call angekündigt. Dieser Platz im Wald ist ebenfalls eine Zufahrt zu einem Militärgelände. Ich dagegen schlafe diese Nacht den Schlaf der Gerechten. Dass sich dies am selbigen Abend so dreht, ist noch nicht abzusehen. Dank der kalten Außendusche bin ich dann auch sofort hellwach und und beschließe ein kleines Workout einzulegen.

Als ik had geweten dat er nog een yogales kwam, was ik misschien van gedachten veranderd. Dankzij Ilona krijgen we de beste yogales van mijn leven. Mijn rug krijgt eindelijk wat aandacht. Daarna denk ik aan mijn voormalige collega sales manager Dieter. Hoewel hij een beetje een dikke buik heeft, is hij altijd vol lof over zijn yogalessen. Dieter, ik moet toegeven, yoga lijkt me wel sport. Het was niet alleen leuk, maar mijn wekenlange schouderpijn waren weggeblazen. Ik word oud of wijs, ik ga voor morgen een of twee yoga-oefeningen plannen.

Nu wilden Torgit en ik weg uit de halfschaduw van het bos. Want het is hier nog relatief koel. Gisteren gaf een coole surfinstructeur ons een tip voor een baai waar we zogenaamd met de bus konden overnachten: Praia das Azenhas do Mar - Onderweg stoppen we bij een klein kapelletje. Ik maak meteen een nieuwe vriend. Een mengeling van Doberman, hyena en Pinscher komt meteen bij me in de cabine zitten. Maar Torgit toont geen genade. De nieuwe aanwinst van de familie moet terug de weg op. - Als we bij de zee aankomen, merken we dat het strand tussen twee steile kliffen is ingeklemd. - We stoppen bij een kleine parkeerplaats direct op de klif. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de vele witte huizen in Colares. Ze hebben allemaal rode dakpannen van klei. Sommige huizen lijken op adelaars die op de klif zitten. Er staan waarschuwingsborden aan onze kant dat de helling naar beneden kan glijden. Ik vraag me af hoe de structurele stabiliteit van de naburige huizen zal zijn.

Het is 14.30 uur. Tijd voor ontbijt. Vandaag hebben we een stokbroodje met boter, kaas, allioli, guacamole en slablaadjes, plus een tomatensalade voor mij. Terwijl we over zee uitkijken en naar de golven kijken, gebeurt er iets wonderlijks. Een grote school dolfijnen komt voorbij, ze ploegen door de golven en je kunt je voorstellen hoe ze onder water jagen. Torgit probeert dit moment vast te leggen met zijn iPhone. Zoals altijd op zulke momenten kan de magie niet worden vastgelegd. - De camera ging niet af. Maar ik weet zeker dat we het in ons hart zullen bewaren.

Na een korte pauze denken we na over een alternatief voor de nacht. We hebben gehoord over een plek met een prachtig panoramisch uitzicht. Daar willen we naartoe. Santuário da Peninha ligt ongeveer vijf kilometer ten zuidoosten van Cabo da Roca. Het ligt in het Sintra-gebergte. Een lang pad slingert zich omhoog in het natuurpark Sintra-Cascais. Daar, op 448 meter hoogte op een rotspunt, vind je een kapel en enkele stallen. Vanaf hier heb je een adembenemend uitzicht over de kust, de zee en het verre binnenland. Bovenal zie je rotsformaties die lijken op te groot geworden stapels kiezels. De zonsondergang is spectaculair.

Ondertussen staat Hector een paar meter verderop vredig op een open plek in het bos. De laatste auto verlaat deze plek bij zonsondergang. We worden niet gestoord, de open plek lijkt van ons te zijn. Het wordt al snel donker. Zoals gebruikelijk in het bos, echt heel donker. Dit belooft een rustige nacht te worden. - Maar schijn bedriegt:

Kurz bevor ich mich zum Schlafen hinlegen will, höre ich draußen Schritte. Als ich nachschauen möchte, merke ich, dass dort ein schwarz gekleideter Mann, mit einem großen schwarzen Hund, ein paar Meter vor mir steht. Der Hund macht so gar keinen freundlichen Eindruck. Ich spreche den Mann mit einem netten „Hello“ und dann „Good Evening“ an. – Er reagiert gar nicht, bleibt aber erst einmal stehen. Ich halte es für das Richtige, mich langsam zurück zu ziehen. Plötzlich gehen die Schritte weiter, Entwarnung. Als wir gerade eingeschlafen sind, sind plötzlich wieder Männerstimmen auf der Lichtung zu hören. Es scheinen sich etwa sieben, acht Männer in unserer Nähe zu sammeln und laut zu diskutieren. Dann entfernen sich die Stimmen, Entwarnung Nummer 2. Etwas eine halbe Stunde später, wieder diese Männerstimmen. Ich beschließe nachzusehen. Es handelt sich um eine Gruppe von Mountainbikern, alle mit Stirnlampen ausgestattet, Entwarnung Nummer 3. Endlich scheint Ruhe einzukehren. Gegen halb drei, höre ich plötzlich Motorengeräusche und dann parkt ein Auto mitten auf der Lichtung. Was treibt jemand mitten in der Nacht auf einen Platz, der etwa drei Kilometer von der nächsten Straßenkreuzung entfern ist. Sicher ein Liebespaar!? – Doch der Schein trügt. Plötzlich hören wir eine Gruppe von Menschen auf den Platz marschieren. Freundliche Begrüßung und dann ein undefinierbares Treiben. Im Scheinwerferlicht werden irgendwelche, scheinbar sinnfreien, dafür aber umso lauten Spiele verrichtet. Nach einiger Zeit entfernt sich der marschierende Trupp. Zurück bleibt nur das einzelne Auto, mit seiner Besatzung. – Ca. eine halbe Stund später dasselbe noch einmal. Ein weiterer Trupp trifft ein, spielt seine munteren Spiele und verschwindet ebenfalls nach einer halben Stunde. Das ganze wiederholt sich mehrfach. – Walpurgisnacht im Herbst? – Pfadfinder? – Dann haben sich die nächtlichen Spiele seit meiner Zeit deutlich verändert. – Während Torgit, dank Ohropax wunderbar schläft, halte ich Wache. Was für eine Nacht…