Dag 196 - In de wijnstreek - Pleisweiler-Oberhofen

Als we vanochtend wakker worden op onze bosparkeerplaats in Spessart - 48°55'11.0″N 8°25'38.2″E - schijnt de zon al. De vogels tsjilpen. Dit was ons overigens ook al opgevallen op onze vorige bosparkeerplaats. Vogelgezang kennen we natuurlijk uit Keulen. Maar dit is meer het gekoer van duiven of het gekwetter, om niet te zeggen het oorverdovende geklepper en geschreeuw van groenekraagparkieten. Maar hier horen we vertrouwde, inheemse geluiden, echte vogelgeluiden, niet van een bandrecorder. We herkennen een specht, merel, pimpelmees en zelfs een oehoe. - We horen of zien echter geen lijster, vink en spreeuw zoals in het lied van thuis. - Thuis, we hebben je nog niet gemist. Maar het is spannend hoe rijk je kunt zijn.

De zon brengt ook af en toe een wandelaar naar onze parkeerplaats. Op de foto hierboven zie je trouwens een auto die bestuurd wordt door autonome mensen. - Ja, dat klopt, het is onze Hector. Want als ik net weg ben voor de kleine jongens, komen er wandelaars op me af die vragen of ik een van de Autonomen ben en wijzen naar Hector. 

De vraag is helemaal niet negatief bedoeld; het blijkt dat het echtpaar zelf al vele, vele jaren in een T4 rijdt. Ik ben gerustgesteld, want ik was even bang dat ik met stenen bekogeld zou worden.

Vandaag willen we zo ver mogelijk uit de buurt van mensenmassa's blijven. Daarom zoeken we een parkeerplaats in de buurt van Landau. Via park4night vinden we een aanrader. Naast een voormalige tennisbaan, buiten het dorpje Pleisweiler-Oberhofen - 49°06'59.0″N 7°59'21.9″E - en aan de rand van een natuurgebied. De laatste 500 meter zijn alleen toegankelijk voor bewoners. Maar we maken ons zorgen. Als we daar aankomen, staat er een andere wandelaar geparkeerd die zijn hond uitlaat. We beperken ons tot een vriendelijke groet uit de verte.

De locatie stelt ons in staat om een kleine wandeling te maken zonder mensen tegen te komen. Er stroomt een klein beekje door de vallei. De bomen aan de rand van het pad zijn erg bemost. Over het algemeen doet het gebied hier meer denken aan een sprookjesbos. Wilde varens, omgevallen bomen, dichte ondergroei. Twee verkeersborden, net achter de voormalige tennisbaan, geven een beperking in beide richtingen aan. Een natuurreservaat in de ene richting, alleen toegestaan voor voertuigen op het platteland en het Duitse leger in de andere. Maar we willen noch het natuurgebied noch de andere kant op met onze Hector.

Der Spaziergang an der frischen Luft tut uns gut. Einfach mal wieder kräftig durchatmen. Ob wir uns nach dieser frischen Luft an den Kölner Smog wieder gewöhnen können? Ach ja, vielleicht gibt es ja gar kein Smog. Denn zumindest theoretisch, sollten ja weniger Fahrzeuge auf der Straße unterwegs sein. Ein Stückchen weiter entdecken wir eine alte „Forschungsstation der Bundeswehr“ – 49°07’09.2″N 7°58’43.7″E – Scheinbar wird die Anlage seit langem nicht mehr benutzt. Die Zäune sind verfallen, doch das Wachhaus und die Beschilderung erinnern noch an den kalten Krieg. Mir fallen hierzu spontan die Textzeilen von Sting ein.

„…On either side of the political fence

We delen dezelfde biologie, ongeacht ideologie

Geloof me als ik je zeg

I hope the Russians love their children too…“

Tegen de avond verduisteren we de voorruit en zetten we de daktent op. Niet dat iemand denkt dat we kampeergedrag vertonen. We onderbreken onze reis alleen om weer rijklaar te worden ?

Es kommt wie es kommen musste? – Wenige Minuten später kommt ein Allradfahrzeug vorbeigefahren und bremst. Ich schau aus der Tür und werde grußlos angesprochen. „Wissen Sie nicht, dass sie hier nicht stehen dürfen?“ Nein, wissen wir nicht. – Glauben wir auch ehrlich gesagt nicht. Dennoch wünsche ich erst einmal einen guten Abend. Als Reaktion folgt, „Sie dürfen hier nicht stehen, sehen sie nicht, dass sie in einem Naturschutzgebiet sind?“ – Ich verzichte darauf, den Herrn zu belehren, denn zumindest anhand der Beschilderung stehen wir zwar vor, aber nicht in einem Naturschutzgebiet. Ich sage wiederum dass uns das leid täte, dass wir das nicht gewusst hätten. Die schnoddrig Antwort: „Sie sind doch morgen früh weg, oder?“ Da ich keine Diskussion wünsche, sag ich nett und freundlich zu, dass wir morgen früh weiter fahren, was wir ja auch beabsichtigen. Ich bedanke mich sogar herzlich. Und wünsche einen guten Tag. Statt eine Antwort, geht die Scheibe hoch und er fährt weiter.

Of het nu een boswachter, een jager of gewoon een bezorgde burger was, dit stelde ons niet in een goed daglicht. Ja, deze kant van Duitsland heeft ons weer. - Feit is dat we noch in Nederland, Frankrijk, Portugal of Spanje ooit zo zijn behandeld. Zelfs van de GNR of de Gardia Civil hebben we nog nooit zo'n toon gehoord. Integendeel, we kunnen alleen maar positieve dingen melden.

Maar onze kampeerplaats hier op de oude tennisbanen is echt prachtig. - Er is hier pure, ongestoorde natuur, geen radio- of datanetwerk dringt door deze vallei. - We kunnen diep ademhalen, zelfs van de stortvloed aan informatie over het coronavirus. - Vanavond eten we linzensoep, niet alleen met spek, maar ook met gember. Torgit voegt ook kurkuma en knoflook toe. Grappig, ik weet dat de eerste de afweer van het lichaam versterkt, maar ik had gedacht dat de tweede tegen vampiers helpt. Oké, als we naar de supermarkt moeten, komt er misschien ook wat ruimte vrij.